Het weer kan tegenwoordig met een mathematische precisie voorspeld worden: nog exact zesentwintig uur korte rokjes, zomerpicknicks en klagende boeren, daarna valt het water, als vanouds, met bakken uit de hemel. Op Les Nuits Botanique wordt de vroege zomerlente ten grave gedragen met een avondje luchtigheid in zijn meest aantrekkelijke vorm. Alsof dansen en dromen een dammetje kunnen opwerpen tegen de nakende onweersdepressie.
Door critici wordt al eens meewarig gegrinnikt met Jack Allsopps, alias Just Jack, simpele (peer-huis-beer-muis) rijmschema’s en, soms, tekstuele niemendalletjes. Het zal de verzamelde positivo’s in de Botanique worst wezen, het refrein van Jacks “Glory Days” zal moeiteloos uitgroeien tot de mantra bij een zonovergoten zomerse dag in de hoofdstad: “It’s just another one of those glory days, jump out your bed, shake your head, clear the haze!”.
Met een zelfde enthousiasme en ontwapenende naturel springen de Londense Allsopp en zijn groep het podium op om het Brusselse publiek een uur lang te entertainen met de frisse garagepop uit zijn jongste album Overtones. Tijdens opener “Life Stories” maakt Allsopp al duidelijk dat deze avond om het publiek zal draaien. Jack Allsopp lijkt Mike Skinner, maar dan zonder de scherpe weerhaakjes en donkere kantjes; tijdens zijn optredens drinkt hij Spa blauw in plaats van brandy. Inhoudelijk leunt de Londense lad aan bij Lily Allen: hij brengt ook luchtige dagboekhiphop zonder veel diepgang, maar doet dat, in vergelijking met Allen, met tonnen meer spontaniteit.
Een oprecht ”Fuck me” ontsnapt hem wanneer het publiek de houten vloer doet dreunen na het swingende “Disco Friends”. Achter Allsopps verlegen boy next door-uiterlijk gaat overigens ook een droge komiek (“You don’t have to cheer, you haven’t heard it yet !”, wanneer het nieuwe nummer “Goth In A Disco” wordt aangekondigd) en een uitstekend entertainer schuil (“Ja, handjes zwaaien is belachelijk, maar als iedereen het doet, is net degene die stilstaat de idioot, dus handen in de lucht!”).
Radiohit “Starz In Their Eyes” wordt de verwachte afsluiter van een gesmaakt optreden, maar eigenlijk kan zo goed als elk van de tien nummers die Just Jack vanavond speelt, tippen aan deze publiekslieveling. Zowel het luchtige en funky “Writer’s Block” als het donkere “Snowflakes”, uit het eerste album The Outer Marker, gaan bijzonder vlotjes naar binnen. In een vorig leven werkte Allsopp nog als tuinman; geen idee of hij goed is in het verpotten van sanseveria’s, maar zijn huidige rol van urban pop-prins gaat hem in ieder geval uitstekend af.
Met The Whitest Boy Alive is het moment aangebroken voor de foute snorren, nooit geziene danspasjes, mahoniehouten brilmonturen en geruite sokken bij netjes geplooide witte broeken. Het mag op het eerste gezicht allemaal ‘oh zo fout’ en grappig lijken, muzikaal is de groep rond Kings Of Convenience-frontman Erlend Oye alvast geen parodie. De melancholische stem van Oye is legendarisch en Dreams, het eerste album van The Whitest Boy Alive, is voor driekwart gevuld met uitstekende nummers die velcrogewijs in het geheugen blijven kleven.
Op de oorspronkelijke affiche voor deze avond stond Kommode, het groepje rond Eirik Glambek Boe, Oyes vroegere maatje bij Kings Of Convenience, als voorprogramma. Hier en daar werd stiekem gehoopt op een half Kings Of Convenience-optreden, maar Kommode is vanavond in geen velden of wegen te bespeuren. Vollen bak The Whitest Boy Alive dus, en daar treurt blijkbaar niemand om. De groep rijgt als opener onder meer “Inflation”, “Golden Cage”, “Fireworks” en het nieuwe “24K” aan “Pump Up The Jam” en “Harder, Better, Faster, Stronger”. Een ononderbroken, hypnotisch dansnummer is het resultaat.
Eens het opgewarmde publiek volop meewiegt, geniet ook Oye zichtbaar van de stuwende groove die The Whitest Boy Alive produceert. De groep laat al eens een steekje vallen, maar is duidelijk meer geroutineerd dan bij eerdere optredens op Belgische bodem. De heren permitteren zich zelfs enkele plaisanterietjes: de lichtman op de vingers tikken, de nummers voor enkele seconden stilleggen, de toetsenist die zijn synthesizer ondersteboven bespeelt, … het wordt door het dankbare publiek enthousiast onthaald. Halverwege kent de set een klein dipje, maar Oye trekt alles netjes recht met “Done With You” en een nieuw nummer. De groep sluit, net als Just Jack, af met een radiohit: “Burning” luidt het einde van de zomer in, laat nu de echte lente beginnen.
