Dag zeven van het Dominofestival werd vooraf aangekondigd als ronduit innovatief. Op zich niets nieuws want dat is nu eenmaal het credo van dit festival, maar vanavond speelden er enkele groepen, zoals The New Wine en The Invisible, die nooit eerder op een Belgisch podium stonden. Als klapper op de vuurpijl kreeg The Whitest Boy Alive de eer om de zevendaagse af te sluiten.
{image}De eersten die mochten opdraven waren de jonge Noorse knapen van The New Wine. Dankzij The Whitest Boy Alive mochten deze ook in Brussel aantreden, want de jongens verzorgen het voorprogramma tijdens zijn tournee doorheen het Europese vasteland. De protegés van Erlend Oye stonden onbezonnen op het podium te schuifelen en brachten synthpop waardoor al enkele mensen in het publiek zich aan een klein dansje waagden. Toch mag deze nieuwe wijn nog wel wat langer op vat om helemaal op punt te staan, maar talentrijk en enthousiast zijn ze zeker wel.
The Invisible was de tweede groep die de planken mocht bestormen en velen in de zaal koesterden duidelijk hoge verwachtingen. Het drietal verdiende in het verleden immers al zijn sporen bij Matthew Herbert, Polar Bear en Zongamin. Mooie referenties genoeg, maar on stage leken er toch maar weinig van die wensen in vervulling te gaan. De zachte, zalvende stem van Tom Herbert was wel een verademing, maar naar het einde van de set toe kon ook dat zelfs de meubelen niet meer redden. Het publiek stond erbij en keek ernaar. Niet groovy genoeg, niet boeiend genoeg en het ellenlang uitgesponnen instrumentaal slot deed menig mens geeuwen.
Om de bontkleurige line-up compleet te maken werd ook nog Micachu & The Shapes uit een of andere hoed getoverd. We zagen een van op een vuilnisbelt weggeplukte tomboy, met een gitaar die iets groter was dan een ukelele, bijzonder vreemde muziek op de toeschouwers loslaten. Samen met een pianiste en een drummer werden ronduit chaotische songs uit de instrumenten gepeuterd. Om nog maar te zwijgen over de verschrikkelijke tempowisselingen waar niemand nog een lied uit kon puren en de lyrics die vaak in een oeverloos geschreeuw uitmondden. Dat Dominofestival al jaren staat voor een ontdekkingsreis doorheen een nieuw muzikaal landschap is zeker waar, maar dit was toch eerder van een kale reis thuiskomen.
Gelukkig kwam pakweg drie uur later The Whitest Boy Alive, de groep waarop de hele zaal duidelijk had zitten wachten. Erlend Oye is een godenkind verpakt in het uiterlijk van een sul eersteklas, inclusief bril met bokaalglazen. Maakt niet uit of hij nu optreedt als zijn eigen sympathieke zelf of als onderdeel van Kings of Convenience of in dit geval met The Whitest Boy Alive. De Noor verkaste naar Berlijn en plukte uit Kreuzberg nog drie groepsleden weg om deze uitstekende band te vormen. Al bij de behoorlijk rustige opener “Keep a secret” en tevens eerste lied van het nieuwe album Rules, gingen alle handen op elkaar. Wat daarna volgde was een stoomtrein van dansbare deuntjes en pretpop waarbij Oye zich ontpopte als een echte volksmenner waar zelfs Regi nog een puntje aan zou kunnen zuigen. Bovenal was het kwartet muzikaal in bijzonder goede doen en bij de eerste cover, de 90’s-stinker “Show Me Love” van Robin S., was de volledige zaal aan het meebrullen. Oye leidde vervolgens eigenhandig met triangel de hit “Courage” in en toen ging het dak er helemaal af.
Midden in de set werd het tempo er wel even uitgehaald en strooide de frontman ons kushandjes toe terwijl de keyboardkerel zich hardhandig uitleefde op zijn Crumar synthesizer. Daarna werd stilaan het ritme opnieuw wat opgevoerd met een streepje reggae om vervolgens helemaal te ontploffen met een interpretatie van “Outer Space” van The Prodigy. “Golden Cage” werd dan weer op sublieme wijze in de blender gemixt met “Around the World” van Daft Punk. Gelukkig volgden daarna nog prima versies van eigen nummers zoals “Fireworks”, een van de kleppers van het eerste album van de groep. Om de cirkel helemaal mooi rond te maken werd als laatste “Island” gebracht, eveneens de afsluiter van Rules. Een climax van ongeveer 100 minuten na drie uur wachten. Alvast iets om deze zomer op de festivals naar uit te kijken want deze groep heeft alles om ook een weide in lichterlaaie te zetten.
