De
zevende en tevens laatste dag van de dertiende editie van Domino,
het grensverleggende festival dat zich ook dit jaar weer een week
lang vestigde in de Ancienne Belgique, was er één met een
veelbelovende en vooral goed gevulde affiche. Maar liefst vier
bands stonden geprogrammeerd, met als hoogtepunt van de avond het
Noors-Berlijnse kwartet The Whitest Boy Alive.
Openers waren The New Wine, een Noors viertal dat
door niemand minder dan The Whitest Boy Alive-frontman Erlend Oye
was uitgekozen om als voorprogramma te fungeren gedurende hun
volledige Europese tournee. De band omschrijft zichzelf graag als
een dansbare mix van The Whitest Boy Alive, Phoenix en Italo-disco,
en daarmee slaan ze best wel de nagel op de kop. Ook voor The New
Wine lijkt de regel op te gaan dat een goede wijn nog beter wordt
met de jaren en dat een beetje rijpen dus zeker geen kwaad kan,
maar feit is dat het hier een band betreft met heel wat talent en
potentieel.
The Invisible mag dan ook nog geen absolute
succesband zijn, het is toch een groep met reeds enige
naambekendheid. Vooral in thuisbasis Londen kan het uit trio al op
een stevige reputatie terugvallen, getuige ook het feit dat niemand
minder dan Hot Chip onlangs hun recentste singles ‘Monster Waltz’
en ‘London Girl’ onder handen nam. De muziek van The Invisible valt
niet gemakkelijk te omschrijven door de mengelmoes aan stijlen die
we erin terugvinden. We horen electro, soul, pop en zelfs wat
roots, jazz en Afrikaanse ritmes. Aanvankelijk vielen we niet als
een blok voor deze bonte melange, maar naarmate de set zich verder
voltrok werden we als het ware gehypnotiseerd door de bezwerende
baslijnen en de rustgevende stem van Tom Herbert.
Micachu & The Shapes leek vreemd genoeg het
best van al aan te slaan bij het publiek, allicht met dank aan hun
enthousiaste verschijning en performance. Muzikaal had het drietal,
aangevoerd door de jongensachtige frontvrouw Mica Levi, echter zeer
weinig te bieden. Rammelend op een soort van ukelele krijste de
zangeres zich doorheen de rommelige songs die door middel van
onnodige tempowisselingen een ernstig gebrek aan melodie en/of
ritme trachtten te verhullen. Altijd leuk om nieuwe bands te
ontdekken, maar deze had wat ons betreft gerust thuis mogen
blijven.
En zo waren we uiteindelijk toch blij als The Whitest Boy
Alive op het podium verscheen. Het is en blijft een vreemd
verschijnsel, die Erlend Oye. De getalenteerde Noor heeft een
nerdgehalte waar pakweg een Bill Gates jaloers op mag zijn en zou
evengoed als ’the skinniest boy alive’ door het leven kunnen gaan,
maar wanneer hij op een podium staat, ontpopt hij zich tot een
podiumbeest van het kaliber van een Johnny Borrell. Solo, met Kings
of Convenience of met zijn Berlijnse vrienden van The Whitest Boy
Alive, Oye weet eender wie, eender waar in te pakken.
De set die we in de AB te horen kregen, volgde grotendeels de
volgorde van het nieuwe Whitest Boy Alive-album ‘Rules’. Op deze
plaat klinken Oye en de zijnen minder electropop dan voorheen, en
wagen ze zich meer en meer aan minimalistische, door jazz
geïnspireerde songs. Niet meteen het soort muziek dat je associeert
met opwindende optredens, maar dat is nog maar eens buiten Oye
gerekend. Al van bij de nochtans rustige opener ‘Keep A Secret’
zetten de voorste rijen van het publiek hun heupen al in werking,
om de sfeer doorheen de set alleen nog maar meer op te
drijven.
Iemand in het publiek stak een bordje in de lucht om de gevierde
cover van Robin S.’ kitscherige 90’s hit ‘Show Me Love’ aan te
vragen, en The Whitest Boy Alive ging gretig in op dit verzoek. Van
de eerste tot de laatste beat sprong en schreeuwde de hele AB
lustig mee. De Belgen een terughoudend publiek? Klopt, maar
vanavond duidelijk niet. Want ook tijdens songs als ‘Courage’,
‘Burning’ en de bisnummers zat de stemming er duidelijk in.
En zo kreeg ook deze dertiende editie van Domino weer een waardige
afsluiter in de vorm van een interessante mix van gevestigde
waarden en nieuwe, vaak opmerkelijke talenten. Het is nu al
uitkijken naar wat Domino 2010 te bieden zal hebben!
