Dat gothic metal veel tegenstanders heeft, is niet geheel
onterecht. Het genre krioelt namelijk van de knoeiers, die slaafs
worden gevolgd door een puberaanhang die denkt dat Evanescence en Within
Temptation het genre hebben uitgevonden, waardoor de stroming meer
een karikaturale vorm van metal is geworden. Persoonlijk ben ik
geen vijand van het genre, want er werd in het verleden al veel
moois afgeleverd. Denk maar aan Nightwish, Epica, …
Maar spijtig genoeg schieten de matige gothic metalbands
tegenwoordig als paddestoelen uit de grond. Zo heeft onlangs zelfs
het geweldige Sirenia een plots ommezwaai gemaakt en zich binnen de
contouren van dit genre genesteld. Het resultaat is een onding dat
we zelfs na meerdere pogingen niet uit ons geheugen gewist krijgen.
Met ‘Bloodangel’s Cry’ waagt ook Krypteria zich in de schemerzone
tussen metal en refreingerichte Schmalz. De eerste
reacties wijzen erop dat dit wel eens de doorbraakplaat zou kunnen
worden voor deze Duitsers en dat de gothicscene er collectief plat
voor gaat. Zolang van ons maar niet hetzelfde wordt verwacht,
denken we dan.
De plaat gaat enorm veelbelovend van start. ‘All Systems Go’ is een
pracht van een nummer waarin de Koreaanse zangeres Ji-In meteen
alles uit de kast haalt. Een geweldig ritme met veel breaks en een
monumentale riff gaan hand in hand met een goeie tekst, terwijl
Ji-In de plaat meteen richting een eerste hoogtepunt duwt.
Handenwrijvend en glimlachend zult u dan ook aan het tweede nummer
beginnen, en ja hoor, weer prijs. ‘Promise’ is een overweldigende
semi-ballade, die weliswaar iets te veel Disney meets
metal klinkt, maar de hoop op een geslaagd op de spits drijft. De
krampen in de mondhoeken die u aan deze sterke start overhoudt,
zijn van korte duur, want vanaf ‘Time to Bring the Pain’ – hoe
toepasselijk kan een titel eigenlijk zijn – gaat het gigantisch mis
met ‘Bloodangel’s Cry’. Al de volgende nummers staan bol van de
gothic metal clichés.
De meeste songs focussen te veel op de refreinen, andere hebben dan
weer een te zwakke riff en eerlijk gezegd, de drummer haalt ook
niet meteen halsbrekende toeren uit. Zijn voortdurend
takketakketak geluid begint na een tijdje danig op de
zenuwen te werken. Als dan ook nog eens de teksten het ‘hoe
zieliger ik ben hoe liever’ motto aannemen is het compleet om
zeep.
Wat eveneens vrij storend werkt is, dat veel gitaarriffs, samen met
zowat alle solo’s, nogal ostentatief in de vijver van de ‘normale’
heavy metal blijven hangen. Daarenboven zijn ze enkel een herhaling
van wat we al zo vaak gehoord hebben. Neem nu het nummer ‘Scream’.
Een simpele riff, een zwakke rockgerichte zanglijn en opnieuw dat
verdomde refrein.
Neen, Krypteria doet het voor ons niet echt. De eerste twee nummers
lossen de verwachtingen ruimschoots in, maar al snel gaat het met
deze plaat de verkeerde kant uit. Waarom de Duitsers band juist met
déze plaat zo een enorm succes boekt, is ons niet geheel duidelijk,
maar de reden moet zeker niet gezocht worden in de hoogstaande
muzikale kwaliteit en originaliteit. Veel zal waarschijnlijk te
maken hebben met de aanwezigheid van Ji-In, een oosterse schoonheid
die ooit tijdens een optreden door het podium zakte en zo
minutenlang met ontblote boezem tentoongesteld werd voor het
aanwezige publiek. Was het een handige opgezette publiciteitsstunt
of een accidentje? Geen idee, maar het heeft Krypteria in de studio
alvast niet aangezet tot grootse daden. Te mijden.
