Bright Eyes :: Cassadaga

Een storm van samples, dreigende strijkers, een telefoonstem waar
je maar flarden van verstaat, en die plots verandert in die van een
man die zegt: ‘We have moved into a new era / I think you
should go. I think you should go’.
De soundtrack van een
boekverfilming naar Peter Verhelst? Nee, de wereld zoals die er
tegenwoordig aan toe is, door de ogen van Bright Eyes. ‘They
left it up to us again’
, klinkt het even later, ‘Would you
agree times have changed?’
In deze tijden van global
warming, jihad en Jean-Marie Dedecker kan zelfs spilfiguur
Conor Oberst er niet meer omheen: it’s kill or be
killed
.

Na een hele tijd in de marge van de indiewereld te hebben
rondgehangen, brak Bright Eyes in 2005 pas écht door, met de
gelijktijdig verschenen albums Digital Ash in a Digital
Urn
en I’m
Wide Awake, It’s Morning
. Vooral die laatste, vol akoestische
country-achtige nummers, vond zijn weg naar menig
eindejaarslijstje. Op ‘Digital Ash’ liet Oberst een heel andere
kant van zichzelf zien: deze plaat was veel donkerder,
elektronischer en ontoegankelijker. Gelukkig voor ons, diep
vanbinnen ook maar liefhebbers van ‘het schone lied’, gaat
‘Cassadaga’ verder waar ‘I’m Wide Awake, It’s Morning’
eindigde.

Hoewel. Waar de vorige plaat vooral uitblonk tijdens de stille,
gitaar- en stemnummers (denk aan ‘Lua’ en ‘First Day Of My Life’ en
voel die krop in uw keel terugkomen), zijn de nieuwe nummers veel
rijker en weidser georchestreerd. Klarinetten, trompetten, een
occasionele lap steel, hobo’s: het is alsof Oberst met de opbrengst
van de laatste cd’s is gaan shoppen in de plaatselijke muziekwinkel
van hometown Omaha, Nebraska. Het americana-sfeertje van die
landbouwstaat hoor je tot in de muziek.

Maar zoals we al aangaven, is Bright Eyes ook tekstueel
geëvolueerd. Obersts eerdere schrijfsels waren grotendeels
autobiografisch of gingen over de liefde, maar op ‘Cassadaga’
worden serieuzere thema’s aangesneden. ‘The Bible’s blind, the
Torah’s deaf, the Qu’ran’s mute / if you burn them all together you
get close to the truth’
, klinkt het op ‘Four Winds’. Samen met
Bush-bashers als Springsteen, R.E.M. en The Dixie Chicks is Conor
een grote tegenstander van de Amerikaanse commander in
chief
, en dat heeft z’n weerslag op de teksten. In ‘When The
President Talks To God’, een nummer uit 2004, noemde hij George nog
bij naam, maar op ‘Cassadaga’ zijn de verwijzingen naar zijn
wanbeleid subtieler, poëtischer en bovenal ráker.

Neem nu ‘No One Would Riot For Less’, een van de absolute
hoogtepunten van de cd. In een interview met NME zei Conor dat het
nummer gaat over twee geliefden in een apocalyptische wereld waarin
de olie opgesoupeerd is en alles verloren lijkt. Het doet denken
aan de geweldige eindscène van Fight Club, waarin Edward
Norton en Helena Bonham-Carter hand in hand een hele skyline ineen
zien storten. ‘I’m leaving this place / but there’s nothing I’m
planning to take / just you’
. De grote hoeveelheid
theatraliteit die de strijkers met zich meebrengen (sinds Arcade Fire mág dat
allemaal weer), maakt het helemaal af.

Niet dat Oberst nu een softie geworden is als het om politiek gaat.
‘I Must Belong Somewhere’ is een woedende, bijtende protestsong om
Bob Dylan
tegen te zeggen. Godsdienstoorlogen, de opwarming van de aarde, de
verstikkende middelmatigheid waar alles en iedereen tegenwoordig
last van heeft (zie ‘Middle Man’): het minste dat je kan zeggen is
dat Bright Eyes een geëngageerde groep is. De boodschap loopt het
nummer echter nooit voor de voeten, en veel teksten zijn op
meerdere manieren interpreteerbaar.

Daarnaast bevat ‘Cassadaga’ ook nummers die verwijzen naar thema’s
die niets te maken hebben met politiek. ‘Classic Cars’ gaat over
een relatie met een oudere vrouw (‘She said I kissed her
different / that all the men her age were mean’
). De prachtige
afsluiter, het van de symboliek barstende ‘Lime Tree’, zou wel eens
net na een abortus kunnen geschreven zijn.

Op zijn nieuwste plaat bewijst Conor Oberst dat hij nog steeds een
van de beste songschrijvers van zijn generatie is. Bovendien is hij
niet bang om zijn nek uit te steken en zijn woede om te zetten in
fantastische nummers. Net zoals Radiohead tien jaar geleden op ‘OK
Computer’ deed, zet Bright Eyes op deze cd de tijdsgeest om in
muziek, met een overtuigingskracht waar zelfs Michael Moore en
Margaretha Guidone veel van kunnen leren. ‘Cassadaga’ is niet
alleen een logische plaat, het is een noodzakelijke plaat.

9
Release:
2007
Saddle Creek Records

verwant

Pukkelpop 2022 :: Een Parklife dat nooit stopt

Hoezo bompa? Deze ochtend opgestaan, in de spiegel gekeken,...

Bright Eyes

21 augustus 2022Pukkelpop, Hasselt

Pukkelpop lost affiche met Slipknot, Arctic Monkeys, Tame Impala en Cypress Hill

Het Pukkelpopfestival, dat plaatsvindt van 18 augustus tot en...

De 20 beste platen van 2020

Als er een god bestaat, dan was hij in...

Bright Eyes :: Down In The Weeds, Where The World Once Was

Na een decennium ellende leek het Conor Oberst wel...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

Talk Show :: Effigy

Het leven is een club waar al eens klappen...

Whispering Sons :: The Great Calm

Wat het Belgisch leger steeds meer nalaat, weten de...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in