Net als Arctic Monkeys is Lily Allen een van de vaandeldragers van de internethypes. En ook op andere gebieden is ze een uithangbord van een nieuwe generatie: met teksten over kleine piemels, de zangeres van Girls Aloud, stoner-broertjes en een cover van 50 Cent weet Lily Allen de samenleving van vandaag te schetsen. Maar wat heeft ze ons te bieden op een regenachtige dinsdagavond in de AB?
Met een voorprogramma als Stijn en bijhorende nummers als "Pussy On My Mind" en "Sexjunkie" zijn de aanwezige achtjarige meisjes ongetwijfeld al behoorlijk getraumatiseerd, en dan moet Lily Allen — ook steeds zonder blad voor de mond — nog komen. Hoe ongepast haar teksten echter ook zijn voor onschuldige meisjes, zo gepast zijn ze voor niet-meer-achtjarige exemplaren. Die kwamen immers al eens een handtastelijke man tegen op café, weten wie Kate Moss is en sommigen hebben al eens met een Mr Not Big in bed gelegen. Herkenbaarheid troef dus.
Om de vrouwen in de zaal nóg meer tegemoet te komen, bestaat Allens band volledig uit niet onknappe mannen, netjes in uniformpjes gegoten. Aftrappen met "LDN" en het onweerstaanbare triomferende trompetgeluid kan alvast niet misgaan: Allen komt enthousiast het podium opgehuppeld in één van haar kenmerkende A-lijn jurkjes, en laat haar glimlach de hele avond aanstekelijk werken. Haar stem blijkt helaas niet altijd even toonvast.
Een eerste cover — "Nan, You’re A Window Shopper", Allens versie van een 50 Cent-hit — en live-primeur "Sunday Morning" maken al snel duidelijk dat de songs van Alright, Still zullen worden aangevuld met ander materiaal. Sneller nog dan Stijns danspasjes wordt er echter al om publieksfavoriet "Alfie" geschreeuwd, waarop Allen het publiek moet teleurstellen: de trompettist heeft het liedje nog niet geleerd, beweert ze. De rest van het album wordt op "Take What You Take" na wél gespeeld en bovendien hartelijk ontvangen.
Het zijn dan ook luchtige hapjes om te verteren: cheeky en poppy deuntjes met weinig diepgang. De songs worden op diezelfde losse manier gebracht, met Allen als onconventionele entertainer, die zich soms aan de toog lijkt te wanen in plaats van op een podium. Dat niet iedereen zich met haar persoonlijkheid kan verzoenen, is begrijpelijk: ze is even losbandig en uitgesproken op het podium als op haar MySpace. Het zal dan ook aan haar mooie ogen liggen dat er na liedjes als "Knock ’em Out" en "Not Big" ("I’m gonna tell the world that you’re rubbish in bed now / And that you’re small in the game") nog mannen in de zaal durven te blijven.
De teksten mogen dan wel vaak voor zich spreken, Allen voorziet sommige nummers van voorafgaand commentaar. "Everything’s Just Wonderful" krijgt een "fuck you"-boodschap mee: een fuck you voor leerkrachten, voor Bush, voor bankiers en voor fashion magazines. De nieuwe songs laten een andere Lily Allen zien dan die van de dansbare hits, eentje die we al wat kenden van het lieve liefdesliedje "Littlest Things". Die andere Allen laat de dubbelzinnigheid van een "LDN" (alles lijkt mooi, maar is het niet) achterwege en kijkt zonder oogkleppen in de spiegel. Een song als "Absolutely Nothing" ("My heart is aching and I’ve never felt this bad / I pinch myself to check that all of this is real") is meer dan enkel twee minuten dansplezier. Ook "Cheryl Tweedy" ("So many things about myself that I despise") heeft meer diepgang dan pakweg "Friend Of Mine". En die evolutie is alleen maar aan te moedigen, al mag het nog ietsje meer zijn om echt te kunnen raken.
"Naïve" van The Kooks en "Oh My God" van Kaiser Chiefs transformeert Allen tot kleurrijke dancepop zoals we dat van haar gewend zijn. En dan, als kers op de taart, sluiten Allen en band toch af met "Alfie". Dansbare tunes? Check! Interessant nieuw materiaal? Check! "Alfie"? Check! Een geslaagde Belgische doop voor Lily Allen. En een goed optreden voor wie zich niet aan hevige emoties en straffe inzichten verwacht, maar voor wie houdt van eerlijke en dansbare pop.
