Laat u het zich niet anders wijsmaken: postrock is nog steeds springlevend. Na Godspeed You! Black Emperor en Mogwai was het nu immers de beurt aan het boegbeeld van de derde golf om de Ancienne Belgique uit te verkopen. Meer dan tweeduizend man opeengepakt voor een groepje dat drie jaar geleden nog in de Sojo stond: dan weet een mens dat ze goed bezig zijn.
Niet dat de band onder de indruk lijkt van de omstandigheden: alsof het podium van een afgeladen AB niet meer dan een logisch tussenstapje vormt tussen wieg en kist haalt de band zonder veel aanpassingstijd te vragen meteen haar beste troeven boven. Na een uitgesponnen aanloop met "Your Hand In Mine" blaast het stomend intense "Greet Death" het dak er zonder veel omwegen af; zo ostentatief zelfs dat een deel van het publiek er duidelijk moeite mee heeft om het optreden te onderscheiden van een doorsnee stadionrock-concert en dus maar begint te joelen en applaudisseren zodra de gelegenheid zich aanbiedt. Dat leidt tot enkele onnavolgbare kippenvelmommenten zoals meteen na "Yasmin The Light", wanneer de zaal even ei zo na op haar kop staat, maar nog vaker tot het irritant vergallen van net die spanningsopbouw waar deze band het zo vaak van moet hebben. Het rumoerige publiek zou echter niet het enige euvel zijn waar de band mee te kampen had.
Terwijl er hier en daar al zachtjes — maar toch luid genoeg zodat iedereen het nét kan horen — in de wandelgangen gefluisterd wordt dat Explosions In The Sky op droog zaad zit, geeft de band net zo min als met het nieuwe album de critici overtuigend lik op stuk. Zo is het opvallend hoe rijkelijk de band put uit ouder werk: The Earth Is Not A Cold Dead Place wordt zowat integraal ten gehore gebracht, terwijl slechts twee nummers, het op opvallend veel herkenningsapplaus onthaalde "Catastrophe And The Cure" en "Welcome, Ghosts", het piepjonge All Of A Sudden I Miss Everyone mogen vertegenwoordigen.
Ook de podiumpresence van de band, echter, lijkt ergens vier jaar geleden te zijn blijven steken in het vervelend nauwe doorgangetje van de zelfvernieuwing. Wanneer de band dan tijdens het met vette repen noise gelardeerde "Memorial" keurig molenwiekend de zaal ervan probeert te overtuigen dat dit écht wel een moment van pure extatische chaos is, kunnen we enkel lichtelijk gepikeerd vaststellen dat dit ondertussen even spontaan overkomt als het nieuwe dansje van circusaapje Mojo. Het finale ingestudeerde valpartijtje van Munaf Rayani, altijd al de meest beweeglijke van het zootje, is dan een vervelend bittere kers op de anders best smakelijke taart. Het zou niet de enige keer zijn waarop de Veldmaarschalken van de Gitaargedreven Melancholie zich even laten verleiden tot de, voor hun status totaal onaanvaardbare, laakbare praktijk der routine.
Wil dat dan zeggen dat Explosions In The Sky een slecht optreden gaf? Mabaneegij. Het betekent enkel een bevestiging van de conclusie die we al getrokken hadden na het beluisteren van het nieuwe All Of A Sudden: Explosions is een band die momenteel met een licht maar nijpend geval van bloedarmoede te kampen heeft. De remedie ligt echter ver binnen handbereik: wie de groep in Brussel af en toe boven zichzelf zag uitstijgen kon kiezen uit genoeg lekkers om er achteraf gezond bolrode oortjes aan over te houden. Het eerder vernoemde "Yasmin The Light" was er zo eentje, net als afsluiter "The Only Moment We Were Alone": ze toverden het podium om tot de van het zweet dampende arena’s als die waar we ooit op Les Nuits Botanique te gast waren.
Wanneer de band uiteindelijk, na het in ontvanst nemen van een muur van bulderend applaus, afscheid neemt met een even kort als bedremmeld "Thanks for your time", blijft dat dan ook nog steeds een tikkeltje ironisch overkomen. Een optreden van Explosions In The Sky blijft immers een totaalervaring waar de tijd even stil blijft staan en die geslaagde dramatiek harmonieus presenteert in een prachtig meeslepend verpakkinkje. Het was het gejoel om het uitblijven van de bissen dat ons uiteindelijk weer met beide voeten op de grond moest trekken: de Sky is nog heel even de limit, al zaten ze er dit keer wel érg dicht tegenaan.
