De line-up van Music In Mind is heel het festival lang
behoorlijk doordacht geweest en de afsluitende avond was geen
uitzondering op de regel. De traditie vereist dat het einde van een
muziekfestijn wordt gevierd met sloten alcohol, kniezwengels waar
Kate Ryan niet van terug heeft en een muzikale omkadering die een
decadent getint slotakkoord mogelijk maakt. Met DJ’s Cook-E &
Matik en de eclectische speeltuin van Magnus werd de Magdalenazaal
alvast gevuld met een dansbare smeltkroes van house, techno,
streepjes funk en jazz, maar tussen het voortdurende geschuif van
opzwepende genres werd Junior Boys geprogrammeerd.
Op papier een erg verstandige zet, want dit Canadees duo kan een
verstild oog in de beat-storm oproepen met dromerige spaceballads
die je naar melkwegen transporteren waar zowel OMD en Pet Shop Boys
als
Ellen Allien & Apparat rondzweven. Jammergenoeg werden hun
tijdloze, ruimtelijke vertellingen in de Magdalenazaal
teruggebracht tot het niveau van een doorzichtig Star
Trek-scenario. De schuld lag daarbij niet enkel bij de band zelf,
maar bij de locatie die een povere akoestiek koppelde aan een
publiek dat weinig oren had naar melodieuze spacepop die naast de
ledematen vooral het hart aanspreekt.
So This Is
Goodbye was zonder overdrijven één van de beste elektronische
releases van vorig jaar. In tegenstelling tot vele acts die
organische arrangementen weren, staat in de muziek van Junior Boys
de stem centraal. De vertederende afwisseling tussen de
croonervocalen en het zachte gefluister van Jeremy Greenspan
primeert en Matthew Didemus kruidt het vocale smakenpalet als een
meesterkok met verknipte echo’s, loops, minimale synthriedeltjes en
Boards of Canada-wolkjes. Het probleem met het optreden van Junior
Boys was het feit dat ze deze muzikale hiërarchie probeerden om te
draaien. Met een drummer erbij klonken de beats indringender, de
synths luider en de samples steviger terwijl Greenspan alle moeite
had om zijn vocale melodieën niet te laten verdrinken. De man kreeg
weinig reddingsbandjes toe gesmeten omdat Junior Boys het contrast
met de andere acts wat probeerde terug te schroeven. De melancholie
van ‘So This Is Goodbye’ ging daardoor verloren in de Magdalenazaal
en een Notwist-scenario begon zich af te spelen. Net zoals de
broertjes Acher slaagden Greenspan en Didemus er namelijk niet in
om de pracht van hun plaat te vertalen naar een boeiende
liveshow.
Naast een minder aantrekkelijke klank kozen Junior Boys er ook voor
om het meest dansbare materiaal van ‘So This Is Goodbye’ te spelen.
‘In The Morning’ is geen volgestouwde song, maar wel het drukst
gearrangeerde nummer van de plaat en daardoor was de song een
zeldzaam hoogtepunt van de set. Ook ‘The Equalizer’ en het
prachtige ‘Double Shadow’ hielden aardig stand, maar de overige
nummers weigerden te beklijven. De atmosferische klanken kregen
niet de kans om zachtjes in de lucht op te lossen en ze bleven
gevangen in de glazen stolp van de Magdalenazaal. De muziek van
Junior Boys was dan ook veel beter tot zijn recht gekomen in de
concertzaal van het concertgebouw.
Junior Boys had de topper van de avond moeten worden, maar bleek
uiteindelijk toch miscast op de slotavond van Music In Mind. Een
progressieve dj met een eigen smoel als James Holden was
misschien een beter idee geweest, maar dat is praat voor de vaak.
Morgen spelen Greenspan en Didemus in de Botanique. Hopelijk kan
hun weidse, elektronische eenvoud daar meer schitteren!
