Het olijke Zweedse trio Peter, Bjorn & John bracht vorig jaar zijn derde album vol dromerige sixtiespop en -rock uit. Het album werd — niet echt verrassend — goed onthaald en dus mocht de groep aantreden in een uitverkochte Rotonde.
De Botanique heeft er helaas een handje van weg om nietszeggende en vaak vermoeiende Waalse groepen in te zetten als voorprogramma. Menigeen verkiest dan ook wat later af te zakken en aldus de gruwel van het voorprogramma te missen. Een enkele keer brengt de groep een eigen voorprogramma mee en heeft de concertganger zowaar het geluk groepen als Duke Ferdinand in "avant-première" te zien.
Peter, Bjorn & John hadden Holiday For Strings meegebracht, maar voor de onoplettende luisteraar had hier evengoed een van die gruwelijke voorprogramma’s kunnen staan. Het combo leek wel uit een ander tijdperk te komen, de man achter de elektronische drumpaden had zowaar een "vossenstaart" aan de broek hangen. De groep deed iets onbestemds met waverock, herstelde aldus de foute jaren tachtig in ere en verveelde een set lang. Holiday For Strings is een naam om te onthouden, opdat u er zo snel als u kan met een wijde bocht omheen kan lopen..
Na wat wel een eeuwigheid leek, was het dan toch de beurt aan Peter, Bjorn & John, die de set heel rommelig en redelijk toononvast startte met "Let’s Call It Off" uit Writer’s Block. Het hele album werd er door gejaagd, samen met enkele nummers uit de oudere albums. De groep had er dan ook duidelijk zin in en speelde iets langer dan anderhalf uur, bissen inbegrepen.
Helaas was de set veel te onevenwichtig om te blijven boeien. Het trio weet hoe een goede popsong klinkt, getuige "Young Folks", maar weet niet altijd hoe het die live moet brengen. Terwijl nummers als "The Chills" en "Objects Of My Affection" ook live wisten te beklijven, werd bijvoorbeeld "Young Folks" te slordig gespeeld en verloor de groep zich maar al te vaak in nutteloze en uitgesponnen jampartijen die nergens heen gingen.
Toch is Peter, Bjorn & John live een belevenis. Zo vergastte vooral Peter het publiek op enkele hilarische dialogen waarbij het kige Engels de kers op de taart vormde. Zonder zich bewust te zijn van de communautaire gevoeligheden die her en der leven, prezen de heren het Belgische stripverhaal waarbij vooral Robbedoes (ten tijde van Franquin) en Lucky Luke werden geroemd, terwijl Suske & Wiske (Finn och Fiffi) als eerder flauw van de hand gedaan werden.
Een blijvende indruk hebben Peter, Bjorn & John dus zeker niet nagelaten. De kans dat de groep een van de optredens van het jaar gebracht heeft, is hopelijk nihil, anders staan ons nog barre tijden te wachten. Toch was het niet allemaal kommer en kwel, het trio heeft wel degelijk fijne nummers en wist een aantal ervan trefzeker neer te zetten. Als ze nu nog leren wat minder slordig te spelen en die ergerlijke jampartijen er uit gooien, dan wacht Peter, Bjorn & John nog een mooie toekomst. Een vreemd besluit eigenlijk voor een groep die al drie albums uit heeft.
