Bijna drie jaar na de doorbraak hebben Zweedse wonderboys Peter, Bjorn And John met Living Thing opnieuw een volwaardige plaat klaar. Klonk dat album al enigszins bevreemdend en weinig overtuigend, dan doet het trio op het podium al helemaal geen moeite meer om indruk te maken. Of hoe de voorstelling van een nieuwe plaat je helemaal van een band kan doen vervreemden.
“Well, at one time, you’ve got it, and then you lose it, and it’s gone forever. All walks of life: George Best, for example. Had it, lost it. Or David Bowie, or Lou Reed….” sprak filosoof Sick Boy in Trainspotting en na vanavond mag Peter, Bjorn And John aan dat rijtje toegevoegd worden. Waren de verwachtingen na het horen van nieuwe plaat Living Thing al behoorlijk laag, dan nog slaagde de band erin te ontgoochelen.
Of om het even anders te formuleren: Peter, Bjorn & John werden met de vingers in de neus naar huis gespeeld door voorprogramma James Yuill, een jonge beoefenaar van de kunst der folktronica, die een eerste album klaar zou hebben voor release. De plaat in kwestie hebben we nog niet gehoord, maar afgaand op de prestatie die op het podium geleverd werd, zijn we daar best nieuwsgierig naar geworden. Het is immers lang niet elke muzikant gegeven uiteenlopende invloeden als New Order, Khale, June Madrona en Digitalism tot een beluisterbaar geheel te kneden. In “Over The Hills” lijkt het bijvoorbeeld of je staat te luisteren naar een intimistische Tiga die kampvuurelectro speelt. Fascinerend is dan ook het minste dat je over Yuill kan zeggen. In ieder geval is de man stukken overtuigender dan de eigenlijke hoofdact van de avond.
En dat is minstens even bedroevend als vreemd. Dat Peter, Bjorn And John een nieuwe kant uitwillen met hun muziek, is op zich een positieve zaak. Het houdt de band, die ondertussen ook alweer bijna tien jaar bestaat, creatief scherp. Maar het moet natuurlijk boeiend blijven. En op dat vlak gaat het trio, nog meer dan op de nieuwe plaat, live compleet door de bocht. Tel daar nog een erbarmelijke klank bij — vocalen die uit een container afkomstig lijken — en het mag duidelijk zijn dat dit concert er eentje was waar niet alleen verbijsterd naar gestaard werd, maar dat bovendien de drang deed opborrelen om iets richting podium te keilen.
Een vreemde reactie misschien, gezien de status die de band de afgelopen jaren opgebouwd heeft, ware het niet dat Peter, Bjorn And John zichzelf absoluut niet naar die status gedragen. “Lay It Down” klinkt ronduit amateuristisch en wanneer in de bissen hitje “Young Folks” passeert, lijkt het net of je naar bloopers van Steracteur Sterartiest aan het kijken bent, zo hard rijdt het trio het eigen materiaal de vernieling in. “Living Thing”, op het nieuwe gelijknamige album een van de weinige lichtpuntjes, klinkt live alsof elke spat levenslust er een te veel is en “I’m Losing My Mind” blijkt het excuus om een poging tot monolithische stonerrock te ondernemen, maar ook in dit geval gaat de band compleet de mist in.
Enige lichtpuntje is een cover van The Feelies, waarmee de Zweden lijken te willen zeggen dat als het van hen afhangt, het publiek maar nummers van andere artiesten moe opzoeken als het een glimlach op het gezicht wil krijgen. Van het eigen “Objects Of Affection” viel dat in ieder geval niet te verwachten. En dat was misschien nog het ergste van de hele avond. Dat de nieuwe nummers knudde zijn, tot daar aan toe. Maar wanneer songs waarmee je als luisteraar een band hebt opgebouwd, uitgeperst worden als waren het oude vodden, dan steekt dat toch een beetje.
