Iets meer dan een jaar geleden stond Sufjan Stevens in een uitverkochte AB-Club. Illinoise was net verschenen en werd enthousiast onthaald. Het optreden dat erop volgde, bracht een bijwijlen hilarische en dan weer intieme set, door iedere aanwezige als onvergetelijk ervaren.
"Wat zou het in Gent geven?" was dan ook de belangrijkste vraag. Stevens had geen nieuw album uitgebracht, Avalanche was een tussendoortje met kliekjes en de "Christmas"-box, ook al een buitenbeentje, is nog niet beschikbaar. Daarnaast zou het onmogelijk zijn om in een uitverkochte Vooruit (een slordige duizend man capaciteit) eenzelfde intimistische sfeer op te bouwen als de twee keren daarvoor in de AB.
De cheerleaderpakjes van Illinoise zijn vervangen door arends- en vlindervleugels van vliegers. Een stapel opblaasbare kerst- en supermannen heeft het podium ingenomen, samen met een uitgebreide blazerssectie. En hoewel "Come On! Feel The Illinoise!" al vroeg in de set zit, zal het een heel andere show worden. Eentje die gedomineerd wordt door blazers en een ratjetoe van oude en nieuwe, bekende en minder bekende nummers.
Stevens heeft er zin in en breit opnieuw een grappig verhaal aan elk nummer. Zo wordt "The Predatory Wasp Of The Pallisades Is Out To Get Us" gekoppeld aan het zomerkampvriendje Franko, die een hysterische lach had en een wel heel rijke fantasie. Bij "The Man Metropolis Steals Our Hearts" worden de supermannen het publiek in gegooid met de vraag om ze wat heen en weer te gooien, helaas zijn de gretige handjes van het publiek iets te zeer gefixeerd op het bemachtigen ervan. Wanneer de kerstmannen wat later het publiek in gekeild worden tijdens "That Was The Worst Christmas Ever", verdwijnen ze al even snel in grijpgrage handen. Het zet gelukkig geen domper op de feestvreugde.
"Seven Swans" van het gelijknamige doorbraakalbum krijgt een epische inslag mee en ook Michigan-klassieker "For The Widows In Paradise, For The Fatherless in Ypsilanti" kan op een herkenningsapplaus rekenen. Hoewel Stevens geregeld teruggrijpt naar Illinoise — ook "Chicago" en "Casimir Pulaski’s Day" worden opnieuw van stal gehaald — durft hij er ook onbekend en/of nieuw werk tussen te gooien. Zo is er naast het kerstnummer ook het majestueus klinkende "Majesty Snowbird", over een "doodsaaie vogel", dixit Stevens, een nieuw nummer dat volgens geruchten een plaat helemaal gewijd aan vogels voorafgaat.
Ondanks het goede humeur en de vele grappen van Stevens wordt het toch geen onvergetelijk concert. De set is te onevenwichtig opgebouwd om naar een hoogtepunt toe te werken en Stevens zelf is niet altijd even goed bij stem. Natuurlijk is het gedurfd om deze maal de blazers de eerste viool te laten spelen en blijven de nummers in licht andere arrangementen staan als een huis, maar op het bisnummer na, een opnieuw spaarzaam ingevuld "John Wayne Gacy, jr." dat van een verkillende schoonheid getuigt, haalt de set nergens de pracht van zijn vorige show.
Lag het aan Stevens of is de Vooruit gewoon te groot voor dit soort shows? En is dat wel relevant? "Het succes" is de man immers van harte gegund. Zelfs de grootse kniesoren zullen trouwens niet kunnen ontkennen dat Sufjan Stevens tijdens zijn show in de Vooruit opnieuw van grote klasse getuigde. Misschien is de kans om de man in kleine, intieme zalen te bekijken wel voorgoed voorbij, maar zoveel schoonheid verborgen houden, zou hoe dan ook crimineel zijn.
