Dit plaatje heet een introductie tot The Russian Futurists te zijn, wat wij inderdaad nog nodig hadden. Zij die houden van zon, fun, joy en andere korte woorden met mooie betekenissen lezen best naarstig verder.
Deze one-man band, het alter ego van Matthew Adam Hart, maakte al drie platen lang de brug tussen The Flaming Lips en The Beach Boys, maar zonder het verhoopte succes. Vijf jaar na zijn debuut Method of Modern Love, moet deze Me, Myself and Rye voor hem een carrièreoverzicht zijn, en voor het grote publiek een introductie tot zijn werk. Het moet wat vreemd aandoen voor Hart, en wij vinden het na enige beluisteringen persoonlijk lichtelijk schandalig dat deze artiest tot nog toe massaal over het hoofd werd gezien, al moeten we zelf ook de hand in eigen boezem steken.
Van bij de start is het duidelijk: deze keer zal geen enkele luisteraar aan de spiraal van joy ontkomen, waarin Hart u speels doch vastberaden meetrekt. "Let’s Get Ready To Crumble", uit het gelijknamige album, trapt af zoals een Miss Belgian Beauty naar keuze een doordeweekse voetbalmatch: in stijl. En u bent meteen bij de les. Het wordt een dolle rit, als in een achtbaan, waarna u in een waas van euforie uw karretje weer uitstapt.
Single "Paul Simon" volgt met verrukkelijke feelgood-pop en een schitterend, schetterend refrein, en ook "Our Pen’s Out of Ink" beschikt over een heerlijk refrein en ooh-ooh-ooht een heel eind weg. We zijn drie nummers ver en we kunnen in al onze gelukzaligheid geen pap meer zeggen. Wat is dit voor onweerstaanbare muziek??
"Precious Metals" en "Science of The Seasons" passeren iets onopgemerkter, maar vanaf "Hurtin’ 4 Certain" gaat de gashendel weer helemaal open. Dit zou een nummer van The Polyphonic Spree kunnen zijn, mochten die hun sektegewaden afgooien en het eens lekker op een feesten zetten. Utopische muziek, maar ze staat wel op deze plaat. Ook "Two Dots On A Map" zit helemaal in die sfeer van dansen tot je er bij neervalt. Een groot groen grasveld, feesttenten en -neuzen, een geschift balorkest en de onontbeerlijke zon doemen op voor ons netvlies. Wij grijpen onze telefoon en bellen het KMI om nu al de warmste dag van de 21ste eeuw te bestellen — zo snel mogelijk graag!
Met "Telegram From The Future" gaan we helemaal de spacey tour op, maar we blijven het allemaal even fantastisch vinden. Straffer nog: als dit de soundtrack van het onmetelijke heelal was, wij zouden een hemelshoge ladder beklimmen om de atmosfeer te doorbreken.
"Your Big Brown Eyes And My Broken Heart" is up-tempo, retestrak en wederom spul om honderduit van te smullen. Dansen dat wij doen, jongenslief, u zou een vlieg op de muur van onze in hoog-gotische stijl opgetrokken vertrekken willen zijn. Dit is het meest gewaagde dat uw party-DJ in zijn platenkoffer durft te stoppen, dit is die muziek die u nooit heeft gehoord, en als u ze hoort, gaat er een nieuwe wereld voor u open: een wereld waar onophoudelijk de zon schijnt en waar geen enkele slechtnieuwsshow de sfeer komt bederven. Dat zoiets uit een synthesizer en wat laptop-getjeef kan komen…unbelievable.
Aan het einde had het misschien allemaal net iets korter gemogen, maar moeten wij u nog zeggen dat wij helemaal gewonnen zijn voor deze plaat? Meer nog: wij zijn verslaafd en verbluft. Een dik jaar geleden verblijdde Sufjan Stevens ons met zijn epos "Illinois". Toen hadden wij voor de eerste keer het gevoel dat die uiterst positieve sound waarmee hij ons overspoelde niét gefaket was, maar dat hij het echt wel meende om in another by cynical bastards ruled jaar 2005 onbeschaamd zijn happy zelve te zijn. The Russian Futurists doen een jaar later ongeveer hetzelfde voor ons, zij het dan in een heel ander genre. Waarvoor onze welgemeende dank.
