Woody Guthrie die het plattelandsleven verheerlijkt met de
grootstedelijke, verkillende beatfests van Aphex Twin op de achtergrond, de
zanglijnen van Edith Piaf die zweven op dromerige noise- en
ambienttapijtjes, La Esterella in een outfit van La Fille d’O:
sommigen willen zich de confrontatie van oud en nieuw gewoon niet
voorstellen. Het Britse Tunng bewijst echter al een tijdje dat
muzikale stromingen die stof liggen te vergaren, door enkele
summiere moderne toetsen nieuw leven kunnen worden ingeblazen. Net
als op This is… Tunng laten Sam
Genders en Mike Lindsay modern en traditioneel samenvloeien. Ze
laten een oude, peperdure whisky zich vermengen met een nieuwe
frisdrank om zo een verslavend folktronicabrouwseltje te creëren
dat ons bedekt met een hartverwarmend lappendeken van onverwachte
muzikale vriendschappen.
Tunng laat folk en elektronica met elkaar versmelten tot een kaars
die, in alle authenticiteit en wars van enige commerciële belangen,
een lichtpunt biedt in het gemarketeerde Sodom en Gomorra dat
vandaag de dag onze oren kruist. De oprechtheid van Joan Baez en
Bob Dylan die zich aan een danspas waagt met de uitnodigende,
prikkelende laptopgeluiden van artiesten als Fennesz, Wixel en Styrofoam: om deze combinatie draait het
in de muzikale wereld van Genders en Lindsay. De twee scheppen
mini-pretparkjes van songs waarin joelende Four Tet-adepten loos gaan in een
klassiek reuzenrad en draaimolens. Die speelsheid vinden we
bijvoorbeeld terug in ‘Hanged’, waarin kinderlijke múm-percussie een magische toverformule
vormt met akoestische gitaarklanken, gesamplede stemmen en
knisperende elektronica. Het eclectische miniatuurtje is echter
slechts de prelude op de prachtsingle ‘Woodcat’, waarin de clash
tussen oud en nieuw harmonieuzer en natuurlijker klinkt dan ooit.
Boven een breed uitgesponnen gitaarweb van akoestische klanken
verwoordt Genders de naïeve hippie-ideologie. “We’re in for a
lovely time“, zingt hij, maar wie er de lyrics op naslaat, zal
ontdekken dat er zich tekstuele en elektronische regendruppels met
een hoge zuurtegraad vormen in hun zonnig folkgeluid.
Tunng slaagt er jammer genoeg niet in om deze sterke openingssfeer
een plaat lang vast te houden. ‘The Wind Up Bird’ bezit een sterke
melodieuze zangpartij, die wat aan een bedeesde Guy Harvey (van
Elbow) doet denken, maar de
gesamplede vocals refereren net iets te duidelijk aan het laptopduo
The Books om ons te
overweldigen. Ook in ‘Red and Green’ en ‘Stories’ levert de
stijlbotsing weinig geknetter op. Een interessant geluid betekent
niet dat het songmateriaal op z’n lauweren moet gaan rusten en net
daar knelt het schoentje bij enkele nummers op deze plaat. De draad
wordt echter meesterlijk weer opgenomen bij ‘Jenny Again’. Als een
verlegen Roodkapje wandelt Jenny over meanderende bospaadjes, maar
wolvendreiging is compleet uit den boze. Tsjilpende vogels, een
kabbelend riviertje en het gekraak van krekels zorgen in de vorm
van elektronische effecten namelijk voor een lieflijke, veilige
atmosfeer.
Het gros van het materiaal op ‘Comments of the Inner Chorus’ weet
de luisteraar in te palmen maar van verrassingen is er geen sprake.
Dat verandert met ‘Engine Room’. Naar de strot grijpende Nick
Drake-gitaarberoeringen, bevreemdende elektronica en overtuigende
stemarrangementen lijken een gelijkaardig arcadisch landschap te
schetsen tot een gepimpte tuningcar door de weide komt gescheurd in
de vorm van drones en een pompende technobeat. Op die manier laat
Tunng ons toch met een gefronste blik achter, het beste verhopend
voor de toekomst.
Als een opa en zijn kleinzoon die zich uitleven in een gedeelde
passie: zo klinkt ‘Comments of the Inner Chorus’. Het is een
fenomeen dat in tijden van gevorderde kinderliefde zowel lieflijk
als raar aanvoelt. Tunng zadelt de luisteraar echter niet op met
gevoelens van ambiguïteit. De zorgvuldig gecomponeerde folktronica
van Genders en Lindsay is te breekbaar en mooi om je er vragen bij
te stellen. Genieten is de boodschap!
