Een nominatie voor origineelste albumtitel van het jaar heeft
Venetian Snares, ofte de Canadees Aaron Funk, nu al op zak. Toch
hadden we hem liever genomineerd gezien voor beste album, want na
het magnifieke ‘Rossz Csillag Allat
Született‘ mag een mens al iets verwachten. Funk liet deze
Hongaarse exploot echter voor wat het is en keert terug naar wat we
meer van hem gewoon zijn: experimentele techno en drill’n’bass. Het
kind moet een naam hebben.
Wanneer je de titel van dit album onder de loep neemt, dan heb je
al een stuk van het concept begrepen. ‘Dadaïstisch’ is dan ook een
term die we voor deze nummers best kunnen gebruiken: de meerderheid
vindt dit op niets trekken, krijgt hier zelfs hoofdpijn van,
terwijl de liefhebbers van dit genre zoeken naar patronen in de
chaos of zich laten overweldigen door een spervuur van breakbeats,
clicks en bips. Tussen het geratel door mixt Funk Engelse en Franse
quotes, die de nummers vaak iets voller maken.
‘Happy Hardcore’ vinden we terug in ‘Vache’, een nummer over het
maken van koeien. This is a machine for making cows, is nog
maar net gezegd of we krijgen een (zeldzame) gabberbeat om de oren
die ons even de wenkbrauwen doet fronsen. Een vrouw herhaalt
hetzelfde zinnetje nog een paar keer in het Frans, terwijl de
happy hardcore pom poms je om de oren vliegen. ‘Pwntendo’,
een knipoogje naar de leet speakers onder ons, incorporeert
heel wat geluidjes, die rechtstreeks uit de arcadegames van tien
jaar geleden komen, maar de meest herkenbare duiken slechts
sporadisch op in de stroom van beats en sounds. Het hele nummer
voelt aan als een Nintendospel tijdens een LSD-trip.
De meest rustige (en toegankelijke) nummers komen laatst aan bod.
‘P’ is een pastoraal sfeerstuk, dat nauw aanleunt bij het geluid
van Boards of Canada. Het
laatste nummer ‘Cancel’ komt aarzelend op gang en wordt nooit een
geluidsexplosie. Het is alsof Aaron Funk de luisteraar rust gunt na
een aantal tumultueuze excursies. ‘Tache’ heeft een
renaissancistisch aandoend pianolijntje en eindigt met de streng
uitgesproken woorden van een Franstalige dichter/filosoof.
Neen, dit is geen album dat je je oma voor haar verjaardag schenkt,
tenzij ze stokdoof is of je het niet erg vindt dat de erfenis aan
je neus voorbijvliegt. Toch is de nieuwe Venetian Snares een
hyperkinetisch interessante luisterplaat geworden, die je best
nuttigt wanneer je verstand voldoende rust heeft gehad. Tenzij je
mastermind alles aankan, natuurlijk.
