Eerst twijfel, dan een sluimerend vermoeden. Ten einde raad haalden we er een medisch handboek bij en kregen we bevestiging: alle symptomen wijzen erop dat Having van Trespassers William niets minder is dan morfine op een blinkend schijfje.
Er is sprake van een licht euforisch gevoel, een verminderd ademhalingsritme, een rustige hartslag, zoete droombeelden, een pijnstillende werking, slepende spraak en de indruk zich te bevinden in een weldadige schemertoestand. Morfine heeft krek dezelfde effecten als het album, dat je als luisteraar bijna een uur lang in een narcotische toestand brengt die het gebeuren rondom je in een David Hamilton-achtige waas hult, je in het ongewisse laat over precieze contouren en raakvlakken, en je verdoofd de grens tussen bewust- en onbewustzijn doet aftasten.
Laat het duidelijk zijn: Having is zowat de tegenpool van een uitgelaten rock-’n-rollfestijn. Opwinding, hooks, meebrulbare refreinen en luchtgitaarmomenten zal je tevergeefs zoeken. In plaats daarvan krijg je etherische dreampop die zweert bij subtiele verschuivingen, langoureuze bewegingen en een evenwicht tussen afstandelijkheid en betrokkenheid. Dit effect wordt nagejaagd door trage tempo’s en een voorzichtige opeenstapeling van psychedelische effecten door een samensmelting van analoge en digitale ingrediënten.
Denk aan de Twin Peaks-soundtrack, maar dan zonder het perverse randje. Denk aan wijlen Mazzy Star, maar zonder het spookachtige. Denk aan de samenwerking van Isobel Campbell met Mark Lanegan, maar dan zonder Mark Lanegan. Dave Fridmann (Mercury Rev, Flaming Lips, etc.) stond mee aan de knoppen en dat is eraan te horen: het album baadt bij momenten in een haast onwereldse sfeer die zich profileert als de ultieme chill out-sessie. Nu eens folky, dan weer abstract of een tegen new age aanleunende soundtrack. Low, maar dan toegankelijker. En soms een beetje saaier.
De delicate gitaarspiralen, spaarzaam aangewende toetsen en gedempte, soms licht vervormde percussie zouden niet half zoveel indruk maken zonder zangeres Anna-Lynne Williams, een sirene wier zalvende stem zowel herinneringen oproept aan de jonge Suzanne Vega als Aimee Mann. De vrouw is gemaakt voor een job in een callcenter of de psychiatrie, en dwingt zelfs de wildst om zich heen schoppende maniak op de knieën met haar stembanden. Het album staat bol van tekstflarden als "Time isn’t short anymore / moments that turn into worlds in your hands / how do you feel when you wake / spells are the weaker the longer they take" ("Weakening"), waar niks mee aan te vangen valt, maar die naadloos aansluiten bij de al even vluchtige muziek.
Ear candy van begin tot eind, en dus is het erg moeilijk om hoogtepunten te vinden. Genieten een lichte voorkeur: het iets conventionelere (songgerichte) "Low Point", het weidse "I Don’t Mind" dat even gitaarspiralen à la Red Sparrows aanhaalt (en nog beter klinkt met koptelefoon!), het hartbrekende "Ledge", en het tien minuten durende "Matching Weight", dat Having op gepaste wijze — met een fade-out van zeven minuten — afsluit. Opbeurend is het album zeker niet, het is bij momenten zelfs triest, maar het wentelt zich (gelukkig) niet in zelfbeklag.
Het is alleszins een trip die vraagt om geduld en tolerantie tegenover een pakket dat zelden buiten de lijntjes kleurt. Met wat extra weerhaakjes zou het nog wat opvallender kunnen zijn, maar dat zou het totaaleffect dan weer teniet doen. Als u nog wat sceptisch bent, dan kunnen we deze tip meegeven: op iTunes vindt u een prima live e.p. voor amper vier euro. Download het ding en zet het op uw mp3-speler, verlaat het huis voor een blokje om, en u zal eindelijk weten hoe het voelt om op wolkjes te wandelen.