Een hele avond in elke zaal volle bak is sowieso de blauwdruk van tien dagen Les Nuits Botanique. Vanavond, Fnac-nacht, mag het ietsje meer zijn: met één ticket krijg je toegang tot alle zalen. Het eigenzinnige goddeau-parcours leidt van Rotonde over Orangerie naar de tent, er is één constante: elk concert is zonder meer straf.
Veel lijn zit er vanavond niet in de Les Nuits-programmering. Wat de Rotonde en de Orangerie vult is jong volk dat nog maar aan het venster komt piepen, in de tent staan de iets meer gevestigde namen als Marc Ribot en Stuart Staples. In de aanloop naar de hoofdact is dit een ontdekkingsavond.
Geen betere plek om ontdekkingen te doen dan de Rotonde van de Botanique trouwens. Tom McRae, Franz Ferdinand, The Kooks, Liars … allemaal stonden ze ooit voor de doorbraak in de sfeervolle kleine zaal van de Botanique. Of Troy Von Balthazar ooit erg groot zal worden is de vraag, maar zijn muziek komt in de kleine ruimte uitstekend tot haar recht.
Von Balthazar is zo’n songschrijver die op zijn Joseph Arthurs zijn nummers arrangeert met loopjes en effectjes, maar de frontman van Chokebore heeft daarbij minder eerbied voor de Song dan dat referentiepunt. Ook gedachten aan de hiphopbeats van de vroege Eels of de typische Casioklanken van Casiotone For The Painfully Alone loeren soms om de hoek. Zo waaien flarden songs af en aan, soms gebracht met een felle theatraliteit die in "I Block The Sunlight" wat aan Brel doet denken. En plots is daar toch een echt liedje. Voor één keer zonder extra effecten. Het is mooi, Von Balthazar treft doel met zijn set.
Ondertussen is in de Orangerie het jonge geweld van Archie Bronson Outfit losgebarsten. De groep speelt kortaangebonden en compact. Een strak "Dead Funny" doet het met een heerlijk pulserende drum, daarna mag een dubbele sax een paar songs van een zompige moerasgrond komen voorzien. De primaire groove van deze band is live onweerstaanbaar.
Net zo overtuigend is Spinto Band. Ze zijn jong, dit zestal, maar toch zijn ze met Nice And Nicely Done al aan hun zevende plaat toe. Hun razende, jengelende indiepop in overdrive lijkt vastbesloten iedereen mee te krijgen. Dat lukt hen maar ten dele, maar dat is volledig op het conto van een apathisch publiek te schrijven. Dit is de Amerikaanse variant op Franz Ferdinand. Zowel qua geluid als look is het Amerikaanse college/indiesfeertje oh zo herkenbaar, de dansbaarheid en de poses zijn Brits. Misschien mist dit net het beetje popsensibiliteit dat de Schotten wel hebben, deze jongens verdienen meer. Noem het: Dance Cab For Cutie.
Stuart A. Staples behoeft geen introductie, het volk dat in de tent is opgedaagd weet maar al te goed wat het mag verwachten. En dat krijgt het ook van de voormalige frontman van Tindersticks. Opgesteld in een halve cirkel brengen de man met de machtige bariton en zijn begeleidingsband een mooie dwarsdoorsnede uit Lucky Dog Recordings 03-04 en het binnenkort te verschijnen Leaving Songs.
Erg veel verschil met het werk van zijn groep is er niet. Soms is de onrust van de vroege Tindersticks zelfs niet ver weg, andere keren horen we de berusting van de rijpere Staples nu. Hoogtepunten zijn een smachtend "Say Something Now" en een krachtig "Shame On You". Passeert ook nog: een cover van Townes Van Zandt.
"We hebben geen nummers meer, we zullen deze dus nog eens spelen". Opnieuw zindert "She Don’t Have To Be Good To Me". De boodschap is duidelijk: Tindersticksnummers moet het publiek niet verwachten. Dat is wel degelijk jammer: een "City Sickness" of "Whisky And Water" heeft Staples voorlopig nog niet op zijn solo-conto staan. Erg gemist worden die nummers echter niet, daarvoor blijft Staples kwaliteit genoeg afleveren.
