Wie ervan overtuigd is dat enkel de Scandinavische indiescene voor relevante psychedelische indierock kan zorgen, moet zich dringend eens bijscholen. Zo bewijst het Portlandse Dark Skies na de triomftocht van The Immortal Lee County Killers nog maar eens dat de Amerikaanse garagescene over een heuse, psychedelische vleugel beschikt waarmee men maar beter rekening kan houden.
Wie zich het muzikaal correcte denken ondertussen goed eigen heeft gemaakt, zal er zeker wel zijn bedenkingen bij hebben wanneer (jd) zomaar even een lijn tussen twee continenten en twee totaal verschillende scenes trekt, maar is die vergelijking wel zo vreemd wanneer blijkt dat de twee groepen vanuit hun totaal verschillende achtergrond uiteindelijk tot zeer vergelijkbare resultaten komen?
Het is alvast heel moeilijk de lijn niet door te trekken voor Dark Skies dat zijn debuutplaat met "Never Wanted You" zeer overtuigend inzet. De meerstemmige, instant herkenbare vocals die tot op de millimeter op de psychedelische muziek zijn afgestemd, doen meteen aan het betere maatwerk van Motorpsycho denken. Nochtans is Dark Skies een groep die zich geen bal aantrekt van wat er in Europa hip en populair is, en die de Noorse groep waarschijnlijk zelfs niet eens kent.
Toch is Dark Skies overheerlijk voer voor psychonauten. Zo zijn wij er zelfs van overtuigd dat de zonderlingen die de sessie van In The Fishtank één van Motorpsychos’ hoogtepunten vinden, met Dark Skies al hun voordeel kunnen doen. Wat dacht u anders van "Don’t Leave Me Alone", waarvoor de groep een saxofonist op de koffie uitnodigde om eventjes gezellig in alle vrijheid mee te komen jammen?
Wanneer blijkt dat Dark Skies daarmee niet eens alle pijlen op zijn boog heeft verschoten, kan de plaat gewoon niet meer stuk. Zo zet de groep zijn jazzy trip na "Don’t Leave Me Alone" gewoon verder met "Burn It Away" en "Time Is Mine", en dat zonder er ook maar één saxofoon of een ander psychedelisch instrument bij te betrekken. Music, Maestro!
In "Last Domain" sleurt de groep er nog eventjes een gewaagd instrument als een theramin bij. Een garagegroep die verre herinneringen aan de housepaus Laurent Garnier ten tijde van Unreasonable Behaviour oproept? Bestaat er een nog beter bewijs dat Dark Skies er met zijn debuutplaat wel degelijk in geslaagd is weird f**kin’ but mind blowing and delicious shit te maken?
Nu blijft relevantie uiteraard een relatief begrip, maar wat horen wij volgens u te denken van een groep die met zijn debuutplaat al voor elkaar krijgt waar een hoop andere groepen zelfs na een half decennium niet in slagen? Uitkijken naar de opvolger van een debuutplaat als die van Dark Skies is niet meer dan een kwestie van gezond verstand.
