Van twee walletjes eten; vaak eindigt het op een teleurstelling omdat de band in kwestie er niet in slaagt een overtuigende kruising te maken tussen twee schijnbaar onverzoenbare stijlen. Niet zo bij The Rogers Sisters die hun hand er niet voor omdraaien hun popzijde op zeer geslaagde wijze te verzoenen met withete gitaarrock. Hoewel het opzet misschien niet origineel is, is het resultaat van een duizelingwekkend hoog niveau.
Even het geheugen opfrissen: twee zusjes, Jennifer en Laura Rogers, verhuizen na in Detroit op een dieet van rock-’n-roll opgegroeid te zijn naar New York. Om het zich daar naar hun zin te maken, beginnen ze een bandje onder de enigzins evidente naam The Rogers Sisters. Rock-’n-roll is uiteraard een serieuze zaak, maar af en toe moet zelfs de meest coole, riffs ademende muzikant zijn zinnen kunnen verzetten. Zodoende horen de zusjes in een karaokebar de uit Hawaï afkomstige Miyuki Furtado (geen familie van) "Purple Rain" zingen en besluiten ze hem prompt in hun band in te lijven. De volgende avond al staat het trio samen op de planken.
De bezoekjes aan karaokebars worden teruggeschroefd en de band concentreert zich op het maken van sterke platen. Eersteling Purely Evil weet in kringen die zweren bij het dragen van lang haar en versleten kleren enthousiaste reacties los te weken. Ook onder collega’s is de respons positief: The Rogers Sisters worden door bands als The Kills, The Raveonettes, Liars en The Yeah Yeah Yeahs mee de wereld rondgenomen. Na het tussendoortje Three Fingers van vorig jaar, komt de band nu met het ijzersterke The Invisible Deck op de proppen.
Wat ons voor deze worp doet vallen, is de sfeerverandering die de plaat doormaakt: bij opener "Why Won’t You" klinken The Rogers Sisters best nog opgewekt en, we wikken onze woorden, bij momenten zelfs vrolijk. Hoe verder het album vordert, hoe grimmiger de sfeer echter wordt. Bij afsluiter "Sooner Or Later" heeft de band je in een hoekje geduwd en is het slechts een kwestie van tijd voor er bloed gaat vloeien. De eerste indicatie dat het er wel eens ruw aan toe zou kunnen gaan, valt te horen in "The Light", dat je vanaf de eerste seconde van je sokken blaast, maar desondanks, door de uiterst meezingbare refreinen, het popgehalte van de eerste helft van de plaat nog steeds in zich heeft.
"Money Matters" is het nummer dat alle twijfel wegneemt: het is The Rogers Sisters menens en dat hoeft geen slechte zaak te zijn. Met een openingsakkoord dat aan dat van "Love Will Tear Us Apart" van Joy Division doet denken en baslijnen die afkomstig lijken van Lou Barlow ten tijde van Dinosaur Jr’s eerste album, heeft het nummer de perfecte muzikale omlijsting om duidelijk te maken dat jongeren meer zijn dan een doelgroep in de ogen van marketing-fundamentalisten. Meer onvrede is te vinden in "The Conversation", dat met een nijdig mantra als "Now we’re all unhappy and we’re all unkind" vast een publieksopzweper wordt tijdens komende concerten.
Of je nu valt voor de poppy Hawaïkant van de band of de Detroitse rechtoe-rechtaan-invloeden, The Invisible Deck is een album waarmee je niet kan missen. De geest van de vroegere Breeders waart rond op dit knallende album, maar evengoed moeten we aan Miss Alex White denken, voorwaar een referentie om U tegen te zeggen, zo menen wij. Met andere woorden, The Rogers Sisters horen, als dat nog niet het geval was, dringend een stek te krijgen in je platenkast!
