Kerstmis komt eraan en kijk eens aan: de ene liveplaat na de andere verzamelcd wordt richting muziekfan — of zeggen we beter gewoon consument? — gegooid. Helemaal verdacht wordt het in onze ogen als zelfs de hoes van zo’n liveplaat gewoon een bewerking is van de enige studioplaat van de artiest in kwestie. Een cash-in-album, of zit er toch meer in?
Het moet zowat een jaar geleden zijn dat we voor het eerst van Gabriel Rios hoorden. Zijn toen al een jaar oude debuutplaat Ghostboy werd ons door een betrouwbare vriendin zeer enthousiast aangeraden. Blij als we, zeker op een koude winterdag, zijn met een lieve meisjesglimlach die ons aanspoort toch eens naar die Rios te luisteren, kopen we de cd blindelings. Groot was de ontgoocheling toen we Ghostboy rondjes lieten draaien in onze cd-speler. De muziek deed ons weinig of niets en het album belandde in een donker hoekje van onze platenkast.
Ruim een half jaar later. We zijn op een of andere manier — iets met een weddenschap en gratis kaarten — op TW Classic verzeild geraakt. De temperatuur is ondraaglijk hoog, het publiek is verrassend en verdraaglijk jong voor een Classic-festival en in afwachting dat de wankers van Duran Duran het podium bestijgen, kijken we naar een Gentse Puertoricaan (hoe zegt zo iemand "vree wijs", vragen we ons al een tijd af) die het podium bestijgt met een indrukwekkende band. En plots vallen de puzzelstukjes in elkaar. De man op het podium, het is uiteraard Gabriel Rios waar we het over hebben, weet ons een uur lang mee te slepen met zijn muziek. Thuisgekomen zetten we direct diens plaat op en de rest van de zomer doen we muzikaal maar twee dingen: naar festivals gaan waar Rios speelt en in de tussentijd zijn album beluisteren. Tussendoor halen we de ietwat verwaterde vriendschap met de tipgevende vriendin aan, met het schaamrood op de kaken, dat spreekt.
Groot is onze verbazing als we, midden in de winter, geconfronteerd worden met een live-plaat van Gabriel Rios. Qua timing lijkt ons dat niet de meest geslaagde zet, al denkt de platenfirma daar, met de nakende feestdagen in het achterhoofd, vast anders over. Wij kennen in ieder geval de winterseizoen-valkuil die rond Gabriel Rios hangt en deze keer zijn we vastbesloten er niet opnieuw in te trappen. Op een wolkenloze dag slaan we onze slag: de verwarming blokkeren we op zweettemperaturen, we trekken luchtige kleren aan en ploffen, een cocktail in de ene en een kruidensigaret in de andere hand, puffend van de hitte neer in de zetel, terwijl En Vivo door de woonkamer schalt.
Ruim een half uur tropische muziek doet de winter vergeten. Zes nummers uit Ghostboy krijgen een nieuw — als gegoten zittend — jasje. Daarnaast krijgen we nieuwe nummers voorgeschoteld, zoals het gevoelig klinkende "Burn" en "Tu No Me Quieres", dat zelfs een stijve hark als ondergetekende naar de dansvloer lokt. Fans van Jungle Book zullen in afsluiter "I Wanne Be Like You" zeker en vast "The Monkey Song" herkennen, al vinden wij deze versie iets meer authenticiteit bezitten dan het origineel.
Goed, met En Vivo passeert Rios langs de kassa, maar dat is de brave man, gezien de kwaliteit van de plaat, van harte vergeven. Dit album lijkt ons uiterst geschikt om ons de donkere winter door te loodsen en doet ons hopen dat er snel een nieuwe studioplaat van dit talent in de winkel belandt.
