In 1995 bracht folkdiva Joan Baez de duettencd ‘Ring Them Bells’
uit. Tal van bekende en minder bekende vrouwelijke collega’s
schoven bij aan de live-tafel om met de Woodstock-legende op één
podium te staan. Onder hen de hier totaal onbekende Dar Williams.
Ze trad aan met haar zelfgeschreven ode aan Baez, ‘You’re Aging
Well’. Het is een intiem en mooi moment op die cd. Dankzij dat
moment kreeg Williams ook langs deze kant van de Atlantische Oceaan
gelukkig een klein beetje airplay en aandacht. En tussen haar
ondertussen 5 studiocd’s, een live-cd en een samenwerking met Lucy
Kaplansky en Richard Shindell (het covergroepje Cry Cry Cry) zitten
parels waarmee Williams haar plaats binnen de cross-over folkscene
heeft verzekerd.
Tien jaar na het duet met Baez brengt de voormalige toneel- en
godsdienststudente ‘My Better Self’ uit. Zoals steeds een tekstueel
in twee delen uiteenvallende cd. Steeds politiek geëngageerd, zingt
Dar Williams zowel over de grote wereldproblemen als over de
kleine, menselijke en alledaagse zaken. Met deze dertien nummers is
het niet anders. Een wijziging is wel te bespeuren in arrangementen
en zang. Zachter waar het er om vraagt en uit de pan snerend waar
de tekst het eist.
Williams vliegt er meteen in met ‘Teen For God’, waarin ze de
dwangneurotische religieuze tendensen bij (Amerikaanse) tieners op
de korrel neemt. ‘I’ll Miss You Till I Meet You’ is Williams zoals
we haar graag horen. Eenzaam klinkend zonder sentiment, verslag
uitbrengend van klein, menselijk verdriet, om uiteindelijk met
beide voeten op de grond terug te keren naar de dagelijkse routine.
Dit alles lijkt slechts een aanloop: de plaat komt pas echt op
dreef bij het zesde nummer.
Bluesy gitaren en een koningskinderen-achtige tekst zorgen ervoor
dat ‘Two Sides Of A River’ de aandacht van de luisteraar meteen
weer beet heeft. Gesterkt door het funky trio Soulive mocht ze
misschien hier de cd gestart hebben, want tijdens ‘Empire’ klinkt
Williams zoals ze op haar meesterwerkje ‘The End Of The Summer’
klonk: aanklagend zonder belerend te willen zijn en zich
verwonderend over de vanzelfsprekendheid van de alledaagsheid.
‘Close To My Heart’, ‘Liar’ en ‘You Rise And Meet The Day’ bevinden
zich allen in diezelfde sfeer van onbeholpen vastberadenheid en
small town life.
Ze waagt zich eveneens aan coverwerk. Het van Neil Young geleende
‘Everybody Knows This Is Nowhere’ is iets te frivool om te bekoren
en klinkt eerder als een kermisdeuntje. Anders gaat het er aan toe
tijdens Pink Floyds ondertussen kapotgecoverde ‘Comfortably Numb’.
Met Ani Di Franco als partner in crime maakt Williams er
hier een dreigend ‘laatste woorden’-spel van. Misschien eerder een
b-kantwaardige cover, maar hoe dan ook zeker de moeite.
Uitmuntend is ‘Beautiful Enemy’. Een betoging tegen nationalisme en
kleinzieligheid die, dankzij het klokkenspel, het orgel én het
strakke kinderkoor, herinneringen oproept aan het beginwerk van
10.000 Maniacs. De cd eindigt met één van haar beste nummers. ‘The
Hudson’ kronkelt zich een weg naar de laatste seconde van de exact
50 minuten durende cd. Geruggensteund door Patty Larkin (wie anders
kan helpen bij zo’n vloeiend Amerikaans onderwerp?) haalt Dar
Williams op elk vlak het beste in zichzelf naar boven.
Dit is niet het beste werk van de Amerikaanse, maar het is een stap
vooruit in vergelijking met de slabakkende twee voorvangers. Een
interessantere producer zou dit werk waarschijnlijk naar een ietsje
hoger niveau tillen, terwijl Stewart Lerman (bekend van o.a. Loudon
Wainwright III) hier niet echt een lijn weet te trekken. Maar om de
intelligente poëzie, de melodieën en de handvol sterke nummers
blijft ‘My Better Self’ een beluistering en selectie waard.
