We trokken uitermate goedgezind richting Ancienne Belgique om
Antony And The Johnsons aan het werk te zien. Zijn derde passage in
België sinds hij met I Am A Bird
Now wereldwijd op handen gedragen wordt. Twee en en half uur
later zat de 55km lange tocht er op. File noodzaakte ons de avond
met een sisser te beginnen.
We waren net op tijd om het laatste nummer van Currituck Co
mee te pikken. Het geesteskind van Kevin Barker, gitarist bij The
Johnsons, verzorgde het voorprogramma. En wat we nog net konden
zien, was dat Antony zijn begeleider was komen vervoegen om het
slotnummer van dit concertje te verzorgen.
Wij terug het foyer binnen want na de file konden we een glas wijn
wel gebruiken. Daar stond op een mini-podium een accordeoniste het
beste uit zichzelf te halen, maar ze werd helaas overstemd door het
geroezemoes van opgewonden fans en al wie een ticket had kunnen
bemachtigen voor dit uitverkochte concert.
Stipt om negen uur doofden de lichten en kwamen The Johnsons het
podium op, gevolgd door Antony hemzelve. Sober in het zwart, nog
niet de Queen die hij later op de avond wel werd. Zonder veel
gekakel wordt ‘My Lady Story’ ingezet. Het mag dan al duidelijk
zijn dat melancholie en emoties die avond hoogtij zullen vieren. En
zoals later zal blijken, is het een concert waarbij cello en viool
een hoofdrol naast Antony mogen opeisen. Heel veel materiaal uit ‘I
Am A Bird Now’ tijdens dit concert, enkele nieuwe songs en eerder
verschenen nummers, waarbij ‘Frankenstein’ en het van Nico geleende
‘Afraid’ het meest in het oog sprongen. Of moet dat oor zijn?
Zoals vaak tijdens Antony-concerten, werd het publiek ook nu
hartelijk uitgenodigd om mee te doen. Hoho’s en
‘Pssss’s rezen een aantal keer uit het publiek, dat voor de
rest probeerde Antony te bereiken met verzoeknummers. Iets wat de
zanger zeker kon appreciëren, al gaf hij geen gehoor aan wat men
wilde horen. Het was wel duidelijk dat Antony in zéér goeie doen
was, want er werd gelachen en gestoeid achter de piano. Dat goeie
doen werd op een hilarische manier duidelijk toen hij aankondigde
dat hij een cover waaraan hij werkte eens wou uitproberen. Er werd
alleen geneurie en ge-hmmm gezongen en waar het precies over ging
was niet echt herkenbaar. Tot hij op zijn eigen, gekwelde manier
“I wanna dance with somebody, I wanna feel the heat with
somebody” begon te zingen. Even later werd – nadat hij zijn
liefde voor de zangeres in kwestie duidelijk had gemaakt – de
“somebody” vervangen door ‘Shania Twain’. Uiteindelijk werd
het de Neighboursong om over te gaan in een ode aan allergieën, tot
hij zich afvroeg hoe lang een mens met hetzelfde lied kan spelen.
Het publiek kreeg meteen daarna een prachtige versie van ‘You Are
My Sister’ te horen. En het mocht duidelijk zijn dat de zanger
(zijn duetpartner op cd) Boy George niet nodig heeft om dit nummer
geloofwaardigheid en sentiment te schenken. De stomende rocksong
‘Fistful Of Love’ dreunde daarna als een tegenwicht en stomende
rocksong de AB door.
Tijdens de introductie van de band werd opnieuw de hulp van het
publiek ingeroepen toen hij de drummer “vergat” en hem daarna extra
in de verf zette door de hele zaal ‘Harker Kindred’ (de nogal
psychedelische naam van de trommelaar) te laten meezingen. De
hoogtepunten had Antony voor het einde bewaard. Eerst zette hij een
zeer ingetogen ‘Bird Guhl’ in, om daarna ‘Hope There’s Someone’ te
laten uitbarsten in de hevige apotheose dat het nummer op cd al
kent. Het concert eindigde met het zeer gesmaakte ‘I Fell In Love
With A Dead Boy’ en ‘Candy Says’.
Wie Antony niet kende, kreeg die avond de perfecte hongermaker. Wie
hem reeds kende, kreeg waar voor z’n geld en bovendien een vrolijke
Antony te zien die méér is dan de vleesgeworden tristesse.
