Er
is lang reikhalzend naar uitgekeken, maar in januari konden we
eindelijk de derde plaat van Antony and the Johnsons verwelkomen.
De grote doorbraak (al is dat relatief) van Antony Hegarty kwam er
iets meer dan vier jaar geleden met het onmisbare ‘I Am A
Bird Now‘, een prachtige klaagzang van een boomlange
excentriekeling die worstelt met zichzelf en zijn geslacht. Antony
is zowel letterlijk als figuurlijk een unieke stem in de
muziekwereld, iemand die niet in een hokje te vatten is. Die
grilligheid werd nogmaals bewezen op ‘The
Crying Light‘, een cd die bewees dat een ‘moeilijke derde’ niet
bestaat als een werk zo vervlochten is met een getormenteerde
ziel.
De release van ‘The Crying Light’ was reden genoeg voor een nieuw
bezoek aan ons land. Het concert op 13 april in de Brusselse Bozar
was ogenblikkelijk uitverkocht, maar gelukkig werd daarom maar
meteen een tweede datum vastgelegd. Ook in de Antwerpse
Elizabethzaal was elk zitje bezet. Na een wel heel avant-garde
voorprogramma met Johanna Constantine, een minimalistische
danseres, kwamen Hegarty en zijn Johnsons het pikdonkere podium op.
Opener was ‘Where Is My Power’, en meteen werd het publiek nog eens
met zijn neus gedrukt op wat voor een prachtige stem Antony heeft.
Geleidelijk aan kwam er licht binnensijpelen, tijdens ‘Her Eyes Are
Underneath The Ground’ en een overtuigend ‘Epilepsy is Dancing’. De
New Yorker is in meer dan een opzicht een indrukwekkende maar
ongrijpbare figuur, en die entree zette dat nog eens extra in de
verf.
Helaas was Hegarty niet helemaal in grote doen in Antwerpen. Een
nochtans veelbelovende cover van Beyonce’s ‘Crazy In Love’ werd
halverwege het nummer van de setlist geschrapt omdat hij vond dat
’the song had left him’. In plaats daarvan kregen we wel de cover
van Dylan’s ‘I Was Young When I Left Home’ die we ook al op de
benefietplaat ‘Dark Was The Night’ konden horen. Ook mooi, maar de
manier waarop deze overgang gebeurde, was gewoon
amateuristisch.
En zo waren er wel meer storende intermezzo’s die veel van de pure
magie die een Antony and the Johnsons-concert kan hebben,
grotendeels deden verdwijnen. ‘Kiss My Name’ werd bijvoorbeeld
herbegonnen na de eerste strofe, omdat de toonaard niet goed zat.
Helemaal bont maakte Hegarty het twee nummers voor het einde, toen
de zaallichten meer dan tien minuten aan gingen en het tijd was
voor een ‘community moment’ met de mensen in de zaal. De Belgische
concertganger was als vanouds nogal terughoudend wat echte
participatie betreft, maar dat deerde Antony niet. Integendeel, het
gaf hem de kans om een veel te lang, onsamenhangend pleidooi te
houden voor meer vrouwelijkheid in de hoogste gezagskringen. Geen
idee wie daar boodschap aan had, maar de kans is klein dat iemand
een ticket had gekocht om Hegarty te horen preken. Een kunstenaar
als hij kan veel meer dan het uitspreekbare zeggen door middel van
zijn muziek, en dat bewees hij meteen door de reguliere set af te
sluiten met ‘Aeon’.
Het concert was pas een week of drie op voorhand aangekondigd, en
eigenlijk was dat er een beetje aan te merken. Echt slecht was dit
optreden nu ook weer niet (daarvoor waren er te veel mooie
momenten), maar het had bij momenten de schijn van een try-out.
Waar zijn vriend en collega Rufus Wainwright bij zijn laatste
Belgische concert een schitterend kijkstuk presenteerde dat op
elk vlak professioneel vakwerk was, heeft Antony dit niveau in
Antwerpen niet bereikt. De vreemde vogel blijft ons fascineren,
maar hopelijk houdt hij zichzelf volgende maand in Brussel iets
meer in toom.
‘The Crying Light‘ is nu uit bij Konkurrent.
Antony and the Johnsons staan op 13 april in Bozar
(Brussel).
