Ongetwijfeld hebben grootheden als Steve Reich en Philip Glass
goedkeurend meegekeken over de schouder van Sufjan Stevens bij het
maken van zijn odes aan de staten Michigan en Illinois. Het resultaat mag er dan ook
zijn. De intrigerende werkstukjes zijn een bron van
vindingrijkheid, waarin je steeds opnieuw onverwachte kantjes
ontdekt. De verwachtingen voor zijn optreden – deze keer met
zeskoppige groep – waren dan ook hooggespannen.
Vier van zijn bandleden mochten als My Brightest Diamond het
publiek opwarmen. Aanvankelijk deed Shara Worden dat nog in haar
eentje met haar Gibson, waarbij ze deed denken aan Joni Mitchell
(vanwege de vocalen) op speed. Nina Simone’s ‘Feeling Good’ en de
theepot-scène uit Ravels ‘L’Enfant et Les Sortilèges’ maakten
indruk en geruggesteund door haar bandleden werd het Joni Mitchell
meets pakweg Velvet Underground. Best intrigerend, dit
bandje.
Voor Sufjan Stevens is het showelement tijdens deze tour
duidelijk erg belangrijk. Gekleed als cheerleaders (uiteraard in de
kleuren van Illinois) dartelden de bandleden over het podium,
veelvuldig wisselend van instrument (u kent dat: bassist speelt
percussie, drummers speelt piano, gitarist speelt piano, enz.). De
nummers werden aangekondigd aan de hand van mooi ingestudeerde
cheers, die best wel amusant waren, maar toch kon zelfs de human
pyramid niet verbergen dat Stevens’ nummers op een podium nu
eenmaal niet de uitstraling krijgen die ze op plaat wel hebben. Het
meeste kippenvel werd dan ook veroorzaakt door de nummers die
Sufjan solo op zijn banjo/gitaar begon, waarbij de band zich
beperkte tot achtergrondvocalen met hier en daar een subtiele
xylofoon of trompet en wat achtergrondzang. ‘John Wayne Gacy’ was
op die manier een absoluut hoogtepunt, evenals de schitterende
cover van REM’s ‘The One I Love’.
Sufjan verscheen voor de opener in een soort clownspak en maakte
ons aan de hand van een mooie intro wegwijs doorheen alle staten
(The 50 States) van de VS. De klemtoon werd vervolgens gelegd op
Illinoise, waarbij o.a. ‘Casimir
Pulaski Day’ en ‘Chicago’ best wel enthousiast werden gebracht,
maar toch niet echt indruk konden maken. Toegegeven, het zou
onbegonnen werk zijn om die nummers op een even imposante wijze te
brengen als op cd. Daarvoor zou op zijn minst een volledig orkest
nodig zijn, maar dan was de uitgeklede versie van zijn nummers
zoals hij ze vorig jaar in de AB-Club bracht toch meer
aangewezen.
Ook ‘Michigan’ werd uiteraard aangedaan, waarvoor tijdens de outro
van ‘The Predatory Wasp of the Palisades’ de bandleden één voor één
hun apenpakjes uittrokken en werd overgeschakeld op meer ingetogen
werk zoals ‘For the Widows in Paradise’, …en ‘A Good Man is Hard to
Find’.
Uiteraard mocht ook een bis niet ontbreken en daarvoor werd de
metamorfose opnieuw omgekeerd om als ultieme afsluiter aan de hand
van ‘The Man from Metropolis Steals Our Hearts’ een hommage aan
Superman te brengen. Dit was best een goed concert en het overgrote
deel van het publiek was ongetwijfeld tevreden met de geleverde
prestatie, maar wij bleven toch achter met het gevoel dat dit niet
het beste is wat we dit concertseizoen te zien gaan krijgen.
In samenwerking met De
Muziekfriek
