Clue To Kalo, ook wij hadden er nog nooit van gehoord. Het gebeurt helaas te weinig, maar soms krijgen we een cd in onze handen geduwd waarvan we achteraf zeggen: dat was nog eens een ontdekking. Al moeten we er eerlijkheidshalve bijvertellen dat we daar misschien niet altijd genoeg voor open staan.
Recenseren glamoureus? Het toppunt van vrijheid? Het walhalla voor elke muziekliefhebber? Vergeet het. Als eindelijk de stapel werk wat slinkt, koop je, puur voor je eigen plezier — maar ook wel om te horen of de hypes al dan niet terecht zijn — de nieuwe platen van Franz Ferdinand en Millionaire. Aan die laatste raak je zowat verslaafd en uiteraard krijg je net dan de opdracht van de hoofdredactie onmiddellijk een cd’tje te beluisteren en dan liefst ook nog te recenseren. Exit Millionaire, enter Clue To Kalo. Clue To What? In eerste instantie zou het ons worst wezen. We zouden Clue To Kalo eens lekker snel de vernietiging inschrijven zodat we verder konden gaan met het voeden van onze Paradisiacverslaving. Deontologisch volkomen not done, maar in gevallen van verslaving zal deontologie ons worst wezen. Wees blij dat je ons niet kende toen we nog aan sigaretten verslaafd waren. Maar dat is een ander verhaal.
Het verhaal van Clue To Kalo daarentegen, is zo hedendaags als maar zijn kan. Je kent het vast wel: man zit eenzaam op zijn kamer en componeert daar liedjes. Bij gebrek aan vrienden kan hij geen band vormen. Hij neemt zijn toevlucht tot een laptop en maakt met behulp van dit technische wonder een plaat die uiteraard dromerig is, want verwant met de anti-folkrage van dit voorjaar. Optredens gebeuren wonderbaarlijk genoeg wél met een liveband, want zeg nu zelf: iemand die op een podium broze popmuziek brengt van achter zijn pc, het ziet er minder waarheidsgetrouw uit dan Tante Sidonia met een D-cup.
Tot daar het gedeelte dat je zelf kon bedenken, en waar we zelf ook in eerste instantie aan dachten bij het zuchtend ontvangen van One Way, It’s Every Way. Maar dan komt het moment waarop een mens soms iets geks doet. Zoals bijvoorbeeld voor een weddenschap een hele nacht non-stop naar een plaat luisteren. U voelt hem vast al komen: de plaat in kwestie was die van Clue To Kalo. Met een bedenkelijk gezicht — en vooral denkend aan het klein fortuin dat een beetje doorzettingsvermogen ons kon opleveren — zetten we om tien uur ’s avonds One Way, It’s Every Way voor de allereerste keer op. Voor de lezers die binnenkort dezelfde ervaring (inclusief weddenschap, veronderstellen we) zullen delen: er valt die eerste keer geen touw aan het album vast te knopen.
Rond halfvier waren we aan onze derde thermos koffie begonnen. Eveneens begonnen rond die tijd de stukjes op hun plaats te vallen. Tegen dat de zon eindelijk aan de hemel stond, trokken we — nog natrillend van de cafeïne — voldaan ons bed in. Niet alleen hadden we voor het eerst in ons leven een weddenschap gewonnen, we hadden ook een mooie plaat ontdekt. Nummers als "The Older The Young" en "Ignore The Forest Floor" hebben met hun schoonheid definitief een plaats in de soundtrack van ons leven veroverd. "As Tommy Fixes Fights" blijft ons aangenaam verrassen met zijn vreemde wendingen en plotse saxofoonopstoten. We geven het niet graag toe, maar bij deze vergeven we de hoofdredactie graag dat ze ons tijdelijk ons Paradisiacspeeltje ontnomen heeft. Als troost nog een keertje heel luid "Streetlife Cherry" opzetten en dan gaan we weer lekker onderuit zitten voor One Way, It’s Every Way.
