Een nieuwe maand in 2005, een nieuwe hype. Editors springt, net als zovelen tegenwoordig, op de trein die voortgetrokken wordt door groepen uit de jaren tachtig. De groep klinkt als een muzikale gangbang van onder andere Joy Division, U2, Echo and The Bunnymen en soms The Cure ten tijde van Disintegration. We zouden dan ook een zeer flauwe recensie kunnen schrijven door de platen die ongetwijfeld in de platenkasten van de bandleden staan op te sommen. Maar laten we vooral benadrukken waarom deze plaat in úw kast moet staan.
De stem van Tom Smith lijkt angstaanjagend sterk op die van Paul Banks van Interpol. Op hun gezamenlijke inspiratiebronnen na, houdt daar de vergelijking op: Editors klinkt minder klinisch, epischer en gevarieerder. The Back Room stuurt Antics gezwind naar de herkansingen. "Lights" is alvast de perfecte openingstrack: hij sleurt u zonder talmen in de plaat en klinkt zo veelbelovend dat je sowieso de hele plaat uitzit, wachtend op weer zo een voltreffer. Een ijzersterk refrein, een paar straffe tempowisselingen, terwijl de gitaar van The Edge (luister nog eens naar The Unforgettable Fire) soms voorbijglijdt.
Wat volgt, zijn de twee al verschenen heerlijke singles, "Munich" en "Blood", die representatief zijn voor het hele album: de soms bezwerende, donkere zang van Smith, razend knappe melodieën en gitaarpartijen, een rijkdom aan ideeën en lekker erop los meppende drums. Vooral "Blood", dat een van de intro’s bevat die Ian Curtis toch voor één keer had doen glimlachen, moet door al die ingrediënten met gulden letters in de annalen van 2005 belanden.
Daarna is het tijd voor een eerste rustpunt, "Fall", dat zich stadionsgewijs naar een mooie climax toe smeekt – Chris Martin had het wellicht liever op zijn X&Y zien staan. Want ja, tussen de opwindende melodieën door bouwt Editors ook enkele bloedmooie rustpunten in. Zo sluiten "Open Your Arms" en "Distance" de plaat verrassend wijds en tegelijkertijd ingetogen af. In "Camera" mompelt Smith de hele tijd: "I just close my eyes when you walk out". Zijn maats zorgen voor de perfecte droevige soundtrack bij haar laatste stappen. Tussendoor zijn er nog fantastische songs als "All Sparks" en "Bullets", die door hun uitmuntende refreinen na ettelijke luisterbeurten onmogelijk in de "back room" van uw geheugen belanden. Editors scoort een gouden elf op elf.
Alle songs zijn gedrenkt in een bad van zwarte melancholie. Net zoals hun medepassagiers op de trein van de jaren tachtig, wordt er ook op deze plaat weinig gelachen. De jongens komen om te beginnen uit Birmingham – "a broken town", klinkt het in het naturalistische "Fingers In The Factories". Voorts snauwt Smith zinnen als "Blood runs through our veins, that’s where our similarity ends" naar zijn muze. Editors slaagt erin om muzikale intelligentie en emotie aan elkaar te koppelen, wat verre van iedereen gegeven is. Toch zal de band op zijn volgende plaat nog meer op zoek moeten gaan naar een eigen geluid. Vooral de tragere nummers lijken daarbij de wegwijzers te zijn.
Origineel is het dus niet allemaal, maar het verslavende The Back Room is gewoon dé perfecte cocktail van wat er muzikaal zeer te pruimen was de afgelopen 25 jaar. Alles samengieten is één ding, het tot een uiterst lekker geheel mixen een ander. En wees gerust: van deze cocktail kan u zo veel en zo lang blijven drinken als u wilt. Een heerlijke roes zal uw deel zijn, hoofdpijn allerminst. Proeven kan trouwens al op Pukkelpop, in de Marquee, op 18 augustus. Proost.
