Op zevende plaat EBM gooide Editors het roer om, en zo stond de groep met nieuw bandlid Benjamin John Power ook in Vorst Nationaal. Met een relatief sobere show waarin het lang wachten was op de hits, werd het stof van de oude routines geblazen. Een nieuw, avontuurlijker leven wenkt, maar het mag nog met wat minder handrem.
Eerlijk? Zelfs al zat er een pandemie tussen: Editors is hier al te vaak langsgekomen. En dus hebben veel mensen beslist dat het voorlopig even niet moest. Hear Hear, het festival dat de groep deze zomer headlinede, moest al snel de capaciteit wat terugschroeven, het Vorst van vandaag is een pak kleiner dan dat Sportpaleis van de laatste zaalconcerten op deze bodem.
Het voordeel? Wie hier vandaag staat is een believer, geen toerist, en dat is nodig. Want Editors heeft met EBM een controversiële plaat gemaakt die niet overal goed onthaald is. Te bruut, te hard, te weinig gitaren. En dus ook te veel elektronica, want dat nieuwe zesde lid Benjamin John Power alias Blanck Mass is van de synths, de pedaaltjes en de knoppen. Vandaag mag hij met zijn fikken overal aanzitten. Ook de oude songs krijgen van hem een extra laagje ruis, een daverende ritmeloop, of andere stoorzenders. Maar al bij al doet hij dat nog relatief subtiel. Wie niet al te hard luistert, hoort die oude songs zoals ze vroeger klonken – ongeveer.
Maar daar moeten we lang op wachten. Vanavond maakt Editors geen compromissen, en dus ligt de nadruk in de eerste helft op die nieuwe plaat. In “Heart Attack” begint dat nog wat moeizaam, met Tom Smith die even niet helemaal de juiste toonaard lijkt te vinden, maar vanaf “Strawberry Lemonade” komt de band op stoom. De finale met ravegeluidjes laat nog eens horen dat dat ‘EBM’Â niet alleen staat voor Editors + Blanck Mass, maar wel degelijk een verwijzing naar de Belgische Electronic Body Music is.
En zo dendert Editors in die openingsspurt door als een pletwas. “Karma Climb” is Depeche Mode met extra kletterende drumloops, in “Picturesque” zingt Smith door een overstuurde microfoon. “Vibe”? Een soort Pet Shop Boys-polonaise, en het gaat hen nog goed af ook. Het oudere “Bones” wordt daar tussen geparkeerd alsof het daar past, en alsof een gitaar ook maar gewoon een keyboard met snaren is. Het werkt.
Dat doet het niet altijd. Aan de soms hortende setopbouw merk je dat de groep het oude en het nieuwe geluid nog niet helemaal met elkaar weet te rijmen. “In This Light And On This Evening” krijgt een ongemakkelijk zittend nieuw jasje aangemeten, en ook traditionele sterkhouder “No Harm” valt net voor de finale dood als een pier. En nog zo’n vraag is waarom Smith het onding “Nothing” – geschreven als potentiële single voor een Voice-winnaar en dat hóór je – per sé solo moet brengen. We zijn maar wat blij wanneer voor een pulserend en staccato gebracht “All The Kings” alvast toetsenist Eliott Williams en Power terug aan boord klimmen.
Daarmee zijn we ondertussen ook flink in Hitsville beland. Het gierende “The Racing Rats” wordt juichend en met volle teugen opgelebberd, “Blood” en “Smokers Outside The Hospital Doors” volgen. Ja hoor, het Editors van de gitaar bestaat nog; je moet er alleen lang op wachten. En uiteindelijk zal het toch altijd het onderspit delven voor de beats. Het laatste woord is immers aan “Strange Intimacy”, een stampende discotheekdreun die laat horen dat als Editors dan toch wil dansen, het maar beter voluit die kaart trekt; dit is een geweldig nummer.
De beloning voor de volhouder volgt: natuurlijk is de bisronde er eentje waarin alles wat nog moest wordt afgevinkt. “No Sound But The Wind”? Check. “An End Has A Start” met die gierende, in de bocht hangende gitaar? Tuurlijk. Doorbraaksingle “Munich” in al zijn autoriteit? Ja hoor. “Papillon” als afsluiter? U weet dat ook wel.
Je voelt dat Editors aan zijn zelfgeschapen ketens snokt, maar ook de moed niet heeft om er resoluut de knijptang in te zetten. En we begrijpen dat: misschien zijn er zo al genoeg mensen weggejaagd met dat EBM. Toch krijg je het gevoel dat deze groep nog boeiender zou zijn als ze dat soort besognes helemaal uit het hoofd kreeg gezet en voluit voor het avontuur koos. De ideeën zijn er duidelijk, nu het lef nog.
