‘Fantastic Four’ is een film die de stelling bewijst dat rip-offs
zowaar beter kunnen zijn dan het bronmateriaal. Stan Lee creëerde
het comic book in 1961, twee jaar voor de ‘X-Men’ eraan kwamen en slechts enkele jaren
na de geboorte van Brad Bird, de regisseur van ‘The Incredibles’. Voor ‘X-Men’ recycleerde Stan Lee zelf het
concept van een ensemble aan superhelden met elk hun eigen
bovennatuurlijke krachten, in ‘The
Incredibles’ ging Bird vrolijk de speciale vermogens van zijn
hoofdpersonages bij de Four jatten. En toch wisten die beide films,
ook al waren ze dan (op z’n minst gedeeltelijk) rip-offs, een
levendigheid en intelligentie te tonen die hier ver te zoeken is.
Regisseur Tim Story, eerder verantwoordelijk voor ‘Barbershop’ en
de Amerikaanse remake van ‘Taxi’ (films die u natuurlijk allemaal
hebt gezien en waar u immens van hebt genoten), neemt hier een
premisse waar hij potentieel een fantastisch crap-o-rama van
had kunnen maken, en laat die vervolgens over de loop van twee uur
volledig leegbloeden. Je moet het maar kunnen.
De plot (dit wordt lachen): Reed Richards (Ioan Gruffudd, een man
waarvan ik gewoon wéét dat z’n naam een anagram is van iets, maar
ik kan er maar niet achterkomen van wat) is een wetenschapper die
bij z’n oude studiemakker Victor Von Doom (Julian McMahon) geld
gaat afbedelen om een expeditie te organiseren naar de ruimte. Daar
zal immers binnenkort een soortement radioactieve wolk passeren die
aangewend kan worden voor het welzijn der mensheid – Richards hoopt
blijkbaar via die wolk geneesmiddelen te vinden tegen kanker, aids
en Hugo Coveliers, zoiets. In ruil voor een flinke portie van de
opbrengst gaat Von Doom akkoord en samen met de pragmatische Ben
Grimm (Michael Chiklis), de mooie Sue Storm (Jessica Alba, die erin
slaagt om het meubilair niet omver te lopen) en haar heethoofdige
broer Johnny (Chris Evans) verlaten ze dit aards tranendal om
irritant te gaan wezen in de ruimte.
Daar komen ze echter op nogal hardhandige manier in aanraking met
de wolk, die, zo blijkt achteraf, “hun DNA-structuur fundamenteel
verandert”. Eens de vijf fotogenieke wetenschappers weer op aarde
zijn, blijkt Richards zichzelf immers tot in het oneindige te
kunnen uitrekken (hallo, Elastigirl uit ‘The Incredibles’), kan Sue zich onzichtbaar
maken en een beschermend krachtveld genereren (krék Violet uit
diezelfde film), heeft Johnny de kracht om zichzelf in brand te
steken (ik herkende vaag Cyclops uit ‘X-Men’) en is Grimm veranderd in een
supersterk stenen monster (de enige parallel die ik hier kon
opmerken, was die met de Stone Eater uit ‘The Neverending Story’).
Victor Von Doom, op zijn beurt, verandert langzaam maar zeker in
een man van staal. Uit de naam “Von Doom” leidt u echter, zonder
gebruik te maken van externe hulplijnen of toevallig aanwezige
familieleden, af dat hij: a) een goeie; b) een slechte is.
Antwoorden op deze meerkeuzevraag worden tot 1 augustus 2005
aanvaard via e-mail. Een onschuldige hand zal de winnaar trekken,
die in aanmerking komt voor een gratis lobotomie.
In vergelijking met recent uitgekomen comic book-movies als
‘Batman Begins’ en ‘Sin City’ (hoewel die laatste film
eigenlijk hors catégorie is), komt ‘Fantastic Four’ al gauw
over als een haastig afgeraffeld secundair werkje. De acteurs zijn
– op hun best – b-list; de grootste ster van de show is Jessica
Alba, en hoeveel mensen hadden van hààr gehoord voordat ze haar
middenrif toonde in ‘Honey’ en haar
décolleté in ‘Sin City’? Voor het
overige krijgen we voornamelijk veel tv-acteurs die hier proberen
een overstap naar het grote scherm te forceren, zonder echt blijk
te geven van een noemenswaardige dosis talent. Ioan Gruffudd (en
dat kan toch onmogelijk een échte naam zijn?) komt er nog het meest
bekaaid vanaf – hij heeft de ondankbare rol van straight man, de
ernstige wetenschapper die onder alle omstandigheden het hoofd koel
houdt, en bijgevolg is hij een doodsaai personage om naar te
kijken. Chris Evans is ronduit ergerlijk als de arrogante Johnny
Storm (een superheld met de persoonlijkheid van zo’n vreselijke
macho-twintiger die elk weekend naar een vunzige discotheek trekt
in de hoop een griet te scoren, u kent het type wel) en Jessica
Alba bewijst hier dat haar acteerprestaties makkelijker te verteren
zijn wanneer ze onzichtbaar is. Blijft daar Michael Chiklis, die
moedig probeert om de meubelen te redden door als enige een beetje
menselijkheid in z’n rol te leggen.
Ook het scenario verraadt het feit dat dit haastig werk was – Tim
Story besteedt de helft van z’n film aan een oneindige set-up, en
eens de personages en hun krachten dan toch op hun plaats zitten,
slaagt hij er niet in om een aannemelijke vijand te bedenken voor
zijn helden. Victor Von Doom is in essentie niets meer dan een
gefrustreerde zakenman die een slechte dag op de beurs heeft
meegemaakt en dan maar zijn frustraties afreageert door iedereen
neer te bliksemen die zijn pad kruist. Over ‘Batman Begins’ kloeg ik dat er teveel
verhaallijnen waren, teveel schurken met teveel motivaties, maar
het gebrek aan dat alles in ‘Fantastic Four’ is belachelijk. Er
lijkt nauwelijks iets op het spel te staan, er is geen enkele
ontwikkeling. Het lijkt wel alsof de scenaristen de film hadden
geschreven tot op het punt waarop alle helden geïntroduceerd zijn,
om vervolgens tot de vaststelling te komen dat ze nog een
veertigtal minuten te vullen hadden. Waarna ze dan maar snel iets
in elkaar geflanst hebben waarvan ze hoopten dat het goed genoeg
zou zijn. Niet dus. Dat één van die scenaristen Mark Frost is, ooit
samen met David Lynch de schrijver van het fantastische ‘Twin Peaks’, is ronduit
onrustwekkend.
Blijft daar nog een montage die soms de onsterfelijke omschrijving
“kut met peren” oproept (“Blij dat we door dat politiekordon zijn
geraakt,” horen we één van de personages zeggen, terwijl we
absoluut niet hebben gezien hoé ze dat hebben gedaan), en dialogen
die om te gillen zijn. “Johnny is altijd al een heethoofd geweest,”
zegt Sue Storm over haar broer, kort nadat die weer eens in vlammen
is uitgebarsten. Làchen, mensen, làchen!
Ik zal wel weer de gebruikelijke reacties krijgen van mensen voor
wie ik “m’n verstand op nul moet zetten en gewoon genieten” en
blablabla. Whatever. Als ‘Spider-Man’, ‘X-Men’ en zelfs ‘Batman Begins’ erin slagen om degelijk
amusement te bieden waarvoor je je hersenen niét in de koelkast
moet stoppen, waarom zou dat dan niet mogelijk zijn voor ‘Fantastic
Four’? Zelfs van comic book movies mag je nog minimale
verwachtingen hebben.
