Angel Milk, zo heet het nieuwe album van Télépopmusik. Of dat klinkt als pure poëzie, of eerder als een nieuwe synthetische drug, daar mag u zelf over oordelen. In elk geval past het perfect bij de droomweverij van de Fransen.
Met uitzondering van de trompetspelende reuzenpanda op de hoes past alles bij Angel Milk perfect in het plaatje. Van de lyrics tot de zorgvuldig uitgekozen gastmuzikanten: alles draagt bij tot de sfeer, die bij Télépopmusik het hoogste goed is. De wereld zullen ze er niet mee verbeteren, maar drie kwartier feelgood — en dan hebben we het niet over het nepgevoel dat Vitaya probeert te verkopen — is in benarde tijden al een hele vertroosting. Voor al het andere hebben we altijd Bono nog.
Eén ding moet ons wel van het hart: bij de volgende recensie waarin Télépopmusik wordt vergeleken met Air, beloven we luidkeels te gaan gillen. Ja, Télépopmusik maakt ook elektronische muziek. En ja, ze zijn ook Frans. Et alors? Of wilt u straks ook dEUS gaan vergelijken met Stash? En néén, ook elke vergelijking met Daft Punk houdt hoegenaamd geen steek. Télépopmusik heeft wel degelijk, om het met een gruwelijk cliché te zeggen, een ’eigen geluid’. Een geluid bovendien, dat steeds beter gaat klinken.
Toch zijn er nog steeds enkele vlekjes op het blazoen van Fabrice Dumont en zijn kompanen. Zo halen de nummers waarop gastvocalist Mau Télépopmusik een raptoets probeert mee te geven niet het niveau van de rest van de plaat. "Last Train To Wherever" en "Hollywood On My Toothpaste" konden gerust van het album worden geschrapt. Al zouden we dan wel zinnen mislopen als: "I got Hollywood on my toothpaste, makes my teeth taste/ All neon like, kinda like Bowie singing changes".
Maar omdat we in een goede bui zijn, willen we ons verder concentreren op de positieve zaken. Die positieve zaken kunnen we wat gemakzuchtig samenvatten in twee namen: Deborah Anderson en Angela McCluskey. Samen nemen de dames de vocalen op zowat de helft van de nummers voor hun rekening. Niet toevallig zijn dat net de meest indrukwekkende songs op Angel Milk. De verschillen tussen de twee leading ladies zijn nochtans opmerkelijk. De zoetgevooisde Anderson heeft wel wat weg van de psychotische onschuld van Björk. Het intimistische "Close" is ongetwijfeld een hoogtepunt, net als "Stop Running Away", dat ons enigszins herinnert aan Spooks ten tijde van S.I.O.S.O.S.
Mc Cluskey maakt dan weer indruk met een doorrookte, soms wat schelle stem die bij momenten de gedachte aan Macy Gray oproept. Ze gebruikt die bij voorkeur in jazzy, ambient nummers. Nummers als "Brighton Beach" en "Nothing’s Burning" vertegenwoordigen alles wat Deborah Anderson niet is. Net die dualiteit maakt Angel Milk zo boeiend. Het is een plaat met twee gezichten die nooit met elkaar in conflict komen. Télépopmusik hebben hun zangeressen perfect getypecast, zodat de ambiguïteit nooit uitmondt in een gebrek aan coherentie. Elk vervult zijn of haar eigen rol en uiteindelijk leidt dat tot een gestroomlijnd geheel.
De engelenmelk smaakt naar meer. Voorganger Genetic World kon ons nooit echt overtuigen, maar Angel Milk stijgt pijlsnel in onze rangschikking van favoriete elektronicaplaten. Voorlopig denken we er niet aan om onze grote liefde, de gitaar, te verraden, maar als iemand ons in de verleiding kan brengen, is het Télépopmusik wel.
