Ergens tussen het rondspuitende bloed en de adembenemende kunstjes van Uma Thurman door werd Kill Bill 2 opgefleurd door "Goodnight Moon", een deuntje van het relatief onbekende trio Shivaree. Eindelijk kreeg de band daarmee wat welverdiende aandacht. Met het derde album Who’s Got Trouble? wil Shivaree van onder de vleugels van Tarantino de sprong naar de roem wagen.
Ambrosia Parsley. Een welluidende naam om te onthouden. De zangeres van Shivaree is het soort vrouw waartegen we op café gewoonlijk roodhoofdig beginnen te stotteren terwijl zij met een spottend lachje onwezenlijk mooi staat te wezen. De uitstraling van een halfgodin en een stem waardoor we na één woord al in hypnose staan te zwijmelen. En dan proberen we het nog niet te overdrijven. Maar we zouden het over muziek hebben vandaag.
Ook op dat vlak zit het wel snor met Shivaree. Nu jazz zowat het nieuwe roze wordt in muziekland, spelen coolcats en andere hippe vogels met Who’s Got Trouble? op veilig. Shivaree maakt uiterst charmante popdeuntjes met een jazzy gevoel. In trendy nachtclubs en soortgelijke plaatsen die wij nooit frequenteren, zouden jongelui in retro-outfit met bijpassende zonnebril goedkeurend knikken bij zoveel lekkers. Tijd dus om te gaan koketteren met Shivaree als u echt ’in’ wil zijn. Over drie jaar moet u de band immers alweer afzweren wegens te groot geworden. Street credibility, nietwaar.
Openingsnummer "New Casablanca" is al een eerste uiting van de contemporaine manier waarop Shivaree met klassieke jazzelementen omspringt. Beeld u de sfeer van Casablanca in, vervang Humphrey Bogart door Russell Crowe en u weet ongeveer wat we bedoelen. Klinkt dat niet een stuk beter dan oude wijn in nieuwe zakken? "New Casablanca" is niettemin nog een stukje te afgelikt om echt te beklijven.
Echt verkocht waren we pas bij "I Close My Eyes". Wat catchy ritmes, een zwoele sfeer (Ambrosia zingt een lijntje in het Frans!) en een westernachtige gitaar en meer is niet nodig om ons te overtuigen. Daarna wordt het nog beter. Van het speelse "Someday" tot de slepende magie van "Mexican Boyfriend", het is moeilijk om onberoerd te blijven bij al die schoonheid. Enkel de bewerking van Brian Eno’s "Fat Lady Of Limbourg" kan als compleet overbodig worden beschouwd. Maar dan nog zijn de 39 resterende minuten uw zuurverdiende centjes meer dan waard.
Het genadeschot wordt toegebracht met "Little Black Mess". De piano-intro voorspelt drama en tragiek, maar Shivaree weet de pathos binnen de perken te houden. "It’s true I’m sure to die out here unless / You come get me out of my little black mess", zingt miss Parsley. Voor u uw witte paard uit de carport haalt om haar ter hulp te snellen: ze zingt het op de toon van iemand die best wel haar mannetje kan staan, maar zich voor de galante heren een stuk hulpelozer voordoet. U kent ze wel, de noodlijdende vrouwen uit de films, die nog rustig de tijd hebben hun nagels te vijlen en haren te kammen voor hun redders komen aangehold. Dat tegenstrijdige maakt van "Little Black Mess" de meest intrigerende song op het album.
Dat Tarantino een meester is in het kiezen van goede sfeermuziek, is geen geheim. Ook "Goodnight Moon" was een schot in de roos. Met Who’s Got Trouble? bewijst Shivaree dat ze nog veel meer in hun mars hebben. Lekkere melodieën, uitstekende lyrics en een strakke afwerking. En Ambrosia Parsley natuurlijk.
