Na Admiral Freebee komt Tom Van Laere nu met Songs af. Dan kunnen we maar twee dingen denken: of hij heeft met zijn platen zo weinig te vertellen dat er geen titel op geplakt kan worden, of hij vindt zijn werk telkens the definite article. Wij gokken op het eerste, want in tegenstelling tot zijn debuut klinkt ook de muziek op deze tweede van der Admiral danig ongeïnspireerd.
"Zijn dat The Stones die opliggen?" Als een toevallig bezoeker die vraag stelt terwijl je de laatste plaat van een jonge hedendaagse artiest beluistert, dan weet je dat er stront aan de knikker is. Geen kwaad woord daarom over Jagger en de zijnen, maar laten we vooral niet doen alsof hun muziek nog relevant zou zijn. Historisch gezien? Jazeker. Muzikaal? Dik in orde. Maar niet als muziek van vandaag.
Wat we zeggen willen: de nieuwe Admiral Freebee klinkt nog geen klein beetje belegen. Zijn debuut had al iets van een jarenzeventigbedoening, maar dat werd gelukkig nog gecounterd door een zekere frisheid en krankzinnigheid. Maar, zoals (mvm) zeer steekhoudend opmerkte: haal dat waanzinnige "Get Out Of Town" met zijn preacheract weg als opener en ook dat debuut is al een stuk minder impressionant.
Een paar goeie songs waren er op Admiral Freebee met "Everpresent", "Rags And Run" en vooral "There’s A Road (Noorderlaan)" echter nog wel te bespeuren. Dat is een stuk minder het geval op Songs. Single "Oh Darkness" deed ons aanvankelijk het ergste vermoeden (en dat wordt helaas bevestigd), het blijkt nog één van de betere songs op dit nieuwe album. Erger zijn immers het cliché-a-thon "Lucky One" (tekst-sample: "It’s happening, baby/she’s waiting for me/love happened to me"), het compleet overbodige "Hope Alone" en het nogal banale "Waiting For Nothing".
Wel te pruimen — want zo zijn er ook wel degelijk — zijn de smerige opener "The Worst Is Yet To Come" (eat thà t, Joost Zweegers), de ballads "Recipe For Disaster" en "Carry On" en dan die fijne rocker "Oh Darkness". Ook fijn: "Murder Of The Sun" met het zelfverzekerde "I don’t need Vegas no more/I got my own show now".
En toch zijn de adjectieven "archetypisch", "banaal" en "overbodig" hier nog het meest van toepassing. Wat Van Laere hier brengt is vermoeide jaren zeventigrock waar Neil Young of Bruce Springsteen op hun elfendertigste plaat nog wel mee zouden wegraken (al zouden de recensies ook dan niet al te vleiend zijn), van een jonge snaak als Admiral pikken we dit niet. Deze genreoefeningen missen elke vonk van inspiratie die het debuut nog zijn charme gaf. Op basis van zijn stomend optreden op de wei van Werchter vorig jaar willen we nog een slag om de arm houden en hopen dat het allemaal nog goed komt, deze Songs doet ons eerder de schrik om het hart slaan.
We waren verontwaardigd toen Therapy? en De Mens — groepen waar wij mee opgroeiden — op TW Classic stonden. Zelf voelen we ons immers nog ver van middelbare leeftijd. Mocht Admiral Freebee er ondanks zijn leeftijd dit jaar al staan, we hadden gelaten de schouders opgehaald. Songs is ongevaarlijk, staat bol van de clichés en klinkt zijn leeftijd ver voorbij. Dit is nonkelrock: een ongevaarlijke muziekvariant voor dertig-plus.
