Welke singer-songwriter werd als veertienjarige met een van z’n eerste groepjes door Thurston Moore (Sonic Youth) ontdekt, om er nog geen elf jaar later met een zesde soloplaat te staan? Op die vraag is er slechts één antwoord: Ben Lee! En met het nieuwe album Awake Is The New Sleep is de jongeman eindelijk aan een wereldwijde release toe. Meer is er vaak niet nodig om ons met een goed humeur op te zadelen.
Ben Lee gooide vlak voor de eeuwwisseling nog grote ogen met Breathing Tornados. Met die plaat bracht het Australische wonderkind een perfecte mix van mooi uitgebalanceerde popsongs, waar nooit een noot teveel in zat. Geen enkele blazer, geen enkele synth en geen enkele riff die op ’s mans meesterwerk doel zou missen.
Anno 2005 is er weinig veranderd. Awake Is The New Sleep past naadloos in het indrukwekkende oeuvre van Ben Lee en toont hoe Australië’s meest gegeerde indiepoptovenaar nog steeds het goede gevoel in zijn songs weet te leggen. Om u nóg wat meer te bieden nodigde hij voor de nieuwe plaat nog een aantal artiesten op de koffie uit om zijn talent aan te spiegelen.
Op die gastenlijst staan Jenny Lewis van Rilo Kiley, Jason Haulkner en Har Mar Superstar. Wat een Australiër te zoeken heeft bij deze Amerikaanse artiesten? Ben Lee week uit naar Los Angeles om er de pure geur van de americana op te snuiven, kruiste hen daar op zijn pad, en op Awake Is The New Sleep delen ze in de roem.
Dat Ben Lee nu al wat beter met zijn volwassenheid om kan, mag uit de lyrics blijken. Zo zingt hij de puberale pijnen van Breathing Tornados weg in songs als "Into The Dark". "I was one of those breathing tornados, but now I live at the eye of the storm", zingt hij knipogend naar het verleden.
In de single "Catch My Disease" neemt hij zelfs vrede met het feit dat Beyonce, Sleepy Jackson en Good Charlotte meer airplay krijgen dan hij: de tekst verraadt hoe deze jongvolwassene zichzelf en de wereld heeft leren aanvaarden, terwijl hij toch nog altijd op vlijmscherp staat om de perfecte popsong op u af te vuren, want "Catch My Disease" is ironisch genoeg ook de meest potentiële single van de plaat.
Toch is Awake Is The New Sleep vooral een plaat van bevestiging. Wat heeft Ben Lee immers nog te bewijzen? Dat hij nog steeds met het perfecte gevoel voor timing de meest verrassende instrumenten, geluidseffecten en vrouwenkoren aan de revue laat passeren? Dat hij dat nog steeds doet alsof hij nooit iets anders gedaan heeft? De vijfentwintigjarige singer-songwriter heeft ook nooit iets anders gedaan, wat de fijne productie van Brad Wood (o.a. Veruca Salt, Liz Phair, Smashing Pumpkins en Pearl Jam) als kroon op het werk alleen maar rechtvaardigt.
U kende Ben Lee nog niet? Laat Awake Is The New Sleep dan de aanleiding zijn om die schade in te halen, en als u dan toch de betere platenzaak binnenstapt, vergeet dan ook niet ineens naar die andere Ben — Ben Kweller — te vragen. Beiden behoren immers tot de kleine elite van singer-songwriters die de internationale critici nog eens aan de Beatles durven te refereren, en dat gebeurt niet omwille van een copycatgehalte. Zeg niet dat we u niet hebben gewaarschuwd!
