Het is een vraag die bergbeklimmers zich nooit stellen, maar wij wel: "hoe ver kan je over the top gaan?" Anthony Gonzalez van M83 (op zijn Frans: "Em Quatrevingt-trois") zal het een zorg zijn en hij gaat met plezier nog een stapje verder: Before The Dawn Heals Us is er bij momenten vér over. Wat we te zien krijgen is dan ook een landschap met dalen, maar vooral veel ferme pieken.
In 2003 leverde het duo Nicolas Fromageau en Anthony Gonzalez met Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts een plaat af die bol stond van vredigheid. Twee jaar later staat Fromageau op straat en is er op Before The Dawn Heals Us meer onrust waar te nemen. Blijkens de hoes tekent Gonzalez solo voor een nachtelijker en nog dramatischer geluid.
M83 is in de eerste plaats de naam van een verafgelegen sterrenstelsel en dat is niet ongepast. Net als zijn voorgangers klinkt Before The Dawn Heals Us interstellair episch. "Groot. Groter. Grootst." blijft duidelijk het motto. Als dit een film was, zou het één zijn in cinemascopebreedbeeld en hoogglanzende nachtelijke kleuren. Is dit geen film over een lange veelbewogen nacht? Dan toch in elk geval de soundtrack erbij.
Met "Moon Child" krijgen we de openingscredits en worden we meteen al niet gespaard van enige grandeur. Een heel synthesizerskoortje mag een monoloogje van wat achtergrond voorzien en naadloos gaat het over in de single "Don’t Save Us From The Flames" die meteen alle registers opentrekt en een geluidsmuur optrekt waar zelfs een F16 niet doorheen raakt. Minder dan bombastisch krijgen we daarna pas met "In The Cold I’m Standing".
Het grote kenmerk van M83 blijven dan ook de goedkope synths die trots met hun spierballen voor de spiegel rollen en er stiekem van dromen My Bloody Valentinegitaren te zijn. "Nugaze" noemt men dat: een heruitgave van de shoegaze uit het begin van de jaren negentig, maar dan naar het nu vertaald. En dansbaarder. En minder bang van een publiek. "*" kan zo een tent op pakweg Dour of Pukkelpop doen ontploffen. En dan hopen we dat ze ons vooraf verwittigen zodat we erbij zijn.
"Farewell/Goodbye" is behept met een hoge kitschfactor die kenners doet terugdenken aan hun jonge jaren en Franse films met langbenige blonde schones die er later foute denkbeelden op gingen nahouden. Het is niet meteen iets dat ons interesseert, maar wij zijn dan ook van een generatie of zo later (vintage 1976 – een goed wijnjaar overigens) en ook "Can’t Stop" roept teveel terecht verdrongen trauma’s op. Beter vinden we hoe je merkt dat het gebruik van echte drums op Before The Dawn Heals Us voor meerwaarde zorgt: "Fields, Shorelines And Hunters" had nooit zo geklonken was dat beukende ritme uit een doosje gekomen.
In al dat geweld is "Safe" een rustpunt dat alle aandacht naar zich toetrekt. Met aanvankelijk enkel een piano en gaandeweg wat ijle strijkers bouwt het nummer op naar een prachtige finale die we ons zonder dat geluid van vuurwerk niet eens kunnen inbeelden. Het gaat over in "Let Men Burn Stars" dat niet meer is dan een brugje naar "Car Chase Terror".
Dat begint met een tegenvallend domme stemsample die de sfeer van B-films moet oproepen, maar dat is wel het laatste waar wij om vroegen op dit moment. Gelukkig barst al gauw een rockout van jewelste los waar nauwelijks een gitaar bij komt kijken. En daarmee zijn we toe aan het laatste derde van de film: in "Slight Night Shiver suizen auto’s voorbij terwijl het langzaam licht wordt en de krekels wakker worden, en dan krijgen we een laatste actiescène met het rockende en beatende (hé, neologismen zijn ook nodig!) "A Guitar And A Heart", waarin nog eens alle registers worden opengetrokken.
Afsluiter "Lower Your Eyelids To Die With The Sun" is perfect: de zon komt langzaam op en in slow motion valt het meisje de jongen in de armen waarna ze traag rondwentelend dansen op de kade langs de Seine. En zo kwam alles goed: met ons, met M83, met de wereld. Of dat geloven we toch graag tien minuten lang. In deze rotte en cynische tijden heeft Before The Dawn Heals Us iets naïefs dat wat ons betreft meer dan welkom is. M83 balanceert soms vervaarlijk op het randje van kitsch, maar de onschuld die daarin schuilt is soms aantrekkelijker dan al dat wereldwijze cool zijn. "Laat ons dromen", we hebben het u al zo vaak gezegd.
