En uiteindelijk kwam Godot … Zo’n gevoel overheerst bij het verschijnen van het derde deel van De Cyclus van Cyann van François Bourgeon en Claude Lacroix. Ruim zeven jaar na deel 2 en na evenveel jaren gebakkelei tussen Bourgeon en uitgeverij Casterman verschijnt er dan nog eens een nieuw album van de hand van één van de meesters van het Europese stripverhaal.
De Kinderen Van De Wind en De Gezellen Van De Schemering behoren tot de klassiekers van het moderne stripverhaal. In deze verhalen vermengt François Bourgeon op een onvergelijkbare manier een historische achtergrond met complexe en intrigerende personages. Zijn realistische en persoonlijke tekenstijl bracht een erg ruim en gevarieerd publiek naar zijn boeken. Zo verzekerde hij zich van een grote groep liefhebbers die steeds het lange wachten op nieuw werk met ongeduld trotseerden.
Na deel 2 van De Cyclus Van Cyann, Zes Seizoenen Op IlO, bleef het echter heel erg lang angstwekkend stil. Af en toe circuleerden alarmerende berichten over onenigheid met uitgeverij Casterman en een dreigend afscheid van het beeldverhaal. Gelukkig konden de problemen opgelost worden zodat uitgeverij Glénat uiteindelijk toch dit derde deel kan uitbrengen.
Cyann is de dochter van de Olsimars, de regerende klasse op haar thuisplaneet. In De BrOn En De SOnde werd zij uitgekozen om een expeditie te leiden die een medicijn moest vinden tegen de Purperkoorts, een ziekte die alle mannen aantastte. Zes Seizoenen Op IlO beschreef dan de expeditie zelf en toonde aan het eind een Cyann die op het punt stond verder te reizen door tijd en ruimte. In deel 3 vinden we Cyann dan op Aldaal, een planeet die ze verkeerdelijk bereikte door een foutieve uitspraak van haar echte doelplaneet. Ze ontmoet daar ene Aïeïa met wie ze samen de omgeving verkent.
Dit album zit vol met Bourgeons typische humor, zoals Cyanns reden van aankomst op Aldaal al duidelijk aantoont. Diezelfde humor vind je ook in zijn typische ’geile’ personages: elke figuur in De Cyclus Van Cyann heeft een al dan niet gezonde obsessie voor de vleselijke lusten. Cynisme is een andere eigenschap die zijn personages niet vreemd is. Het maakt de albums wel moeilijker te lezen dan ’s mans vroegere werk. De personages blijven nogal afstandelijk en ook hun gedachtegang maakt soms rare sprongen, wat het voor de lezer moeilijk maakt mee te gaan in het verhaal.
Een oordeel vellen over nieuw werk van een monument als Bourgeon, is geen sinecure. Doorheen de jaren zijn zijn albums een eigen leven gaan leiden en hebben ze stilaan mythische proporties aangenomen, een status die zeker en vast niet is weggelegd voor De Cyclus Van Cyann. Aïeïa van Aldaal ontgoochelt daarom in die zin dat de metershoge verwachtingen niet ingelost kunnen worden. Anderzijds gaat het hier nog steeds om een erg verdienstelijk stripverhaal dat zeker tot het betere behoort van wat de laatste tijd verscheen. We hopen dat François Bourgeon zich voortaan weer op het stripverhaal zal toeleggen en we de komende jaren iets vaker een album van zijn hand mogen zien verschijnen.
