Ook in metalland zijn de jaren ’80 terug van weggeweest. Gelukkig
uit zich dat niet in flauwe Miami Vice-fuiven maar wel in een
heropleving van het genre dat door groepen als Metallica (jawel!)
en Slayer op de kaart werd gezet: TRASH. Naast een hoop reünies
(Anthrax, Sodom) krijgen enkele
oude waarden eindelijk weer de erkenning die ze al lang
verdienden.
Kreator heeft jarenlang het stigma van “Duitse Slayer”
meegekregen, maar wie hun indrukwekkende discografie beluistert,
zal hier niet mee instemmen. Mille & Co bleven nooit lang onder
één vlag varen. Na elke plaat werd er gesleuteld aan het geluid en
werd binnen het heavy genre steeds een kleine vernieuwing teweeg
gebracht. Dit gaf Kreator enerzijds de status die ze nu verdienen
dankzij platen als ‘Extreme Agressions’, ‘Coma of souls’ en
recentelijk met ‘Violent Revolution’, een draai rond de oren van
een hoop jonge pop-metal groepen. Anderzijds stootte Kreator ook op
een hoop onbegrip met platen als ‘Renewal’ of ‘Endorama’, terwijl
het net deze pareltjes zijn die aantonen wat deze groep allemaal
kan – en die ondergetekende zowat doorheen z’n pubertijd
sleurden.
Nu is er ‘Enemy of God’, het tiende studioalbum van Kreator, dat
verder blaast waar ‘Violent Revolution”‘ophield. Een CD om even
niet goed van te worden. Kreator klonk bijna nog nooit zo agressief
en toch technisch loepzuiver!
Hof ter Lo zat donderdagavond dan ook afgeladen vol, mede dankzij
het voorprogramma dat verzorgd werd door ondermeer Dark
Tranquility, een groep uit de Gothenburg scene die al een
aantal héél knappe CD’s heeft afgeleverd. Dark Tranquility is live
één brok energie. De sympathieke frontman Mikael Stanne en het
herkenbare geluid (noem het Iron Maiden voor de nieuwe generatie)
dat ze neerplanten, maakt van elk Dark Tranquility optreden dat ik
al zag een memorabel gebeuren. Naast heel wat materiaal uit de
laatste CD ‘Contact’ (o.a. het fantastische ‘Lost to Apathy’)
kregen we met een kleine bloemlezing uit het wat oudere werk (o.a.
‘The Wonders at Your Feet’ en ‘White Noise/Black Silence) een
prachtig concert. Dark Tranquility mag van mij terugkomen als
headliner. Hell yeah!
En dan was het aan Kreator om de keet op stelten te zetten.
Vanaf opener ‘Enemy of God’ begint de zaal te koken als een massa
lava. Lang geleden dat ik nog zo’n moshpit zag. Het geluid was bij
aanvang helaas erbarmelijk maar verbeterde gelukkig een klein
beetje naarmate het concert vorderde. Enkel helemaal achteraan
klonk de balans een beetje draaglijk.
Frontman Mille Petrozza weet als geen ander een publiek op te
jutten. Vaak wordt bij dergelijke concerten het nieuwe materiaal
een beetje onwennig onthaald, maar de meer dan enthousiaste
reacties van het publiek bij nummers als ‘Dystopia’ of ‘Suicide
Terrorist’ maakten eens te meer duidelijk hoe goed die nieuwe
Kreator CD wel is.
Vanaf het derde nummer speelde Mille ook enkele keiharde versies
van de oudere nummers, die zelden technisch zo strak klonken.
Zelden zo’n goeie ‘Extreme Agression’ of ‘People of the Lie’
gehoord.
Drummer Ventor is er beter met zijn hoofd bij dan vroeger en
verliest maar een paar keer tijdens het concert wat van het (soms
razende) tempo.
Mille Petrozza heeft er duidelijk zin in en maakt ons dat meer dan
eens duidelijk. Een “Antwarpan , zjoe ar te greetest audience in
za fuckin weult” gaat er altijd in, al weet je dat hij dat ‘s
anderendaags in de 013 ook zal vertellen.
Kreator raasde anderhalf uur lang door z’n repertoire, met slechts
enkele korte babbelpauzes. Rechttoe, rechtaan, spelen! Zelfs
‘Renewal’ kwam even op de proppen. Met ‘Terror Zone’ werden de
laatste bisnummers ingezet, maar tegen dan hadden we echt wel een
fantastisch concert achter de rug. Als er één groep is die door de
jaren heen enkel maar aan kracht heeft bijgewonnen, dan is het
Kreator wel. Tot op Graspop? Graag!
