De openingsscène is er meteen één die kan tellen: Bill Pullman,
zoals steeds voorzien van een gelaatsuitdrukking alsof hij net is
ontwaakt uit een bizarre droom en nog niet helemaal wakker is,
stapt op het balkon van zijn flat, kijkt met twee gedrogeerde ogen
naar zijn vriendin die nog in bed ligt, en laat zich vervolgens
zonder een woord te zeggen naar beneden vallen. Waarom hij dat
precies doet, werd mij ook achteraf nooit helemaal duidelijk – m’n
beste gok is dat hij te weten was gekomen voor wat soort film hij
eigenlijk naar Japan was afgezakt en dan maar de makkelijkste
uitweg koos. Tegen de tijd dat ‘The Grudge’ een uur bezig is, zult
u zelf ook op zoek zijn naar een balkon om van af te springen.
Takashi Shimizu maakte persoonlijk deze remake van z’n eigen
horrorfilm ‘Ju-oh’ uit 2003 – waarom zou je iemand anders je film
naar de knoppen laten helpen als je het zelf ook kunt doen? De
originele film vond ik eerlijk gezegd al niet veel soeps: een
clichématig spookverhaaltje dat bijzonder weinig samenhang
vertoonde, maar er op de één of andere manier toch in slaagde om
wereldwijd een cultsucces te worden. Deze remake is net zo onnozel
en betekenisloos, maar heeft wel Sarah Michelle Gellar in de cast,
een actrice die toch altijd nog een extra dimensie weet te geven
aan de debiliteit van elke prent waar ze inzit.
Gellar speelt Karen, een Amerikaanse studente die samen met haar
vriendje Doug (Jason Behr) een tijdlang in Japan verblijft. Ze
werkt als vrijwilligster voor de sociale dienst, en wordt naar het
huis van een Amerikaanse zakenman gestuurd (er wonen schijnbaar
bitter weinig Japanners in Japan, als je deze film moet geloven),
om er een blik te werpen op de oude moeder des huizes, die geen
hele dagen alleen gelaten kan worden. Tijdens haar korte verblijf
in het huis, hoort en ziet Karen echter bijzonder vreemde dingen:
krakende trappen, een jongetje van een jaar of zes dat opgesloten
zit in een kast, angstaanjagende geluiden, zwarte schimmen.
Het een en ander blijkt samen te hangen met een oud Japans
bijgeloof, dat zegt dat wanneer een mens in grote woede sterft in
een huis, er een vloek over dat gebouw neerdaalt: iedereen die met
het huis en zijn bewoners in contact komt, zal worden achtervolgd
door de slachtoffers van die woede. Of, om het simpel te zeggen:
het spookt gewoon in dat huis.
Waar ‘Ju-on’ zwaar in de fout ging, was in de veel te ingewikkelde
structuur die Shimizu erop nahield: we kregen telkens de naam van
één van de personages in beeld, waarna we die persoon volgden tot
aan zijn of haar onvermijdelijke dood: de sociaal medewerkster, de
bewoners van het huis, de zus van de bewoner van het huis, drie
schoolmeisjes die er toevallig binnengingen enzovoort… Die
segmenten onderling hadden niet echt erg veel met elkaar te maken
en het feit dat ze niet eens chronologisch gerangschikt werden,
zorgde ervoor dat ‘Ju-on’ vaak moeilijk te volgen was. Voor ‘The
Grudge’ werd – het moet gezegd worden – die structuur althans iets
strakker gemaakt. De nevenplot rond de drie schoolmeisjes werd
eruit gekieperd, de chronologie van de gebeurtenissen is
duidelijker en Karen werd ditmaal zonder meer het hoofdpersonage.
Waarschijnlijk werden deze veranderingen enkel toegepast omdat een
ster als Gellar nu eenmaal meer screen time moet krijgen dan
haar tegenspelers, maar goed, ondertussen zorgen ze er wel voor dat
‘The Grudge’ op z’n minst rechtlijniger is.
Dat was het goeie nieuws. Het slechte nieuws is dat ‘The Grudge’
nog steeds helemaal nergens over gaat (Een spookhuis. Mensen gaan
erbinnen. Mensen zien spoken. Mensen sterven.) en – net als de
Japanse film – bulkt van de clichés van het genre. Het mysterieuze
geluid van boven dat onderzocht moet worden, maar enkel een kat
blijkt te zijn. De plots opduikende schaduwfiguren die chronisch
vergezeld gaan van een stoot hevige muziek. De intense doodse
stilte die opeens verbroken wordt door een rinkelende telefoon. De
aha-erlebnis wanneer het hoofdpersonage naar een foto of
notaboek kijkt en plots snapt hoe de plot ineen zit. Al die vaste
ingrediënten van elke horrorfilm sinds de jaren dertig zijn alweer
rijkelijk aanwezig, maar bij gebrek aan een degelijk scenario of
een sterk uitgangspunt, werken ze eerder op de lachspieren dan op
het zenuwstelsel. Neem nu een scène waarin een van de personages
langzaam, behoedzaam, op een vol bad afstapt. Wat denkt u nu dat er
gaat gebeuren? Jawel hoor, net zoals in elke inspiratieloze
horrorfilm: er schiet een hand uit tevoorschijn. Iedereen die de
laatste decennia al eens een griezelfilm heeft bekeken, ziet dat
schrikeffect van een kilometer afstand aankomen. Nog eentje: Gellar
staat onder de douche en voelt plots een vreemde hand in heur haar.
En pàts, die muziek knalt erop los. Die scène werd wél verklaard in
‘Ju-on’, maar hier niet, zodat ze volledig losstaat van de rest van
de film – een extra handje hulp voor het shampooen, dat kan toch
goed van pas komen?
Shimizu sprak nauwelijks een woord Engels tijdens het draaien van
‘The Grudge’, wat misschien verklaart waarom alle acteurs zo’n
ellendig levensloze vertolking neerzetten. Indien Sarah Michelle
Gellar alsnog een rechtvaardiging wil vinden voor haar
acteercarrière, zal ze dringen wat gratuite naaktscènes mogen
inblikken, want buiten haar bewonderenswaardige looks heeft ze maar
bitter weinig in huis om een publiek mee te boeien. De emotie
“angst” wordt hier door haar vertolking gedefiniëerd als: “laat de
mondhoeken zeven millimeter zakken en frons de wenkbrauwen”. De
emotie “vreugde” of “opluchting” houdt in dat ze die frons loslaat
en haar mondhoeken zeven millimeter omhoog trekt. De dialogen
bevatten pareltjes van ongewilde humor zoals: ‘I sense something
evil in this house!’ No shit Sherlock, er kruipen daar in dat
huis asgrauw geschminkte zesjarige jongetjes rond die krijsen als
een kat wanneer je ze aanspreekt.
‘The Grudge’ is niet meer of minder dan een zoveelste voor de hand
liggende sidder en beeffilm. Sidder en beeft u gerust de richting
van een andere zaal uit.
http://www.sonypictures.com/movies/thegrudge/site/flash/
