Een (bar)slecht geluid, een weinig vlotte setopbouw en een Nick Cave die duidelijk gewoon zijn uren kwam kloppen: het zat tegen, vorige woensdag in Vorst. Op geen enkel moment slaagde Cave er in het publiek bij de zaak te betrekken (op wat gedol met een fan en een handdoek na) in een vrij bloedeloze show. En bloed zou er nochtans moeten vloeien bij een optreden van de man die ooit een cd vol Murder Ballads opnam.
We hebben nogal wat mogen horen toen we op het einde van onze — lovende! we kunnen het niet genoeg benadrukken — recensie van Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus lieten weten dat we ons toch vragen stelden bij de zin van een goeie plaat als deze, als die niets nieuws aan het oeuvre van Cave bijdroeg. Is meer van hetzelfde nog goed genoeg als het enkel maar doet beseffen hoe onherhaalbaar de eerste hapjes van die smaak waren? Na ’s mans Brusselse stop op zijn jongste tournee bleef de vraag hangen. We zagen Nick Cave vooral Nick Cave zijn, maar op een halve strofe na was het kippenvel geheel afwezig.
Voor dat nieuwe dubbelalbum trok Cave de studio in met een gospelkoor en dat is ook op de planken van Vorst van de partij. Meteen wordt al het nieuwe materiaal in één lange eerste helft gepropt. Het is een beslissing die het concert allesbehalve verteerbaar maakt: nieuwe songs gedijen het best tussen bekender vreten in, zeker bij een man met een songarchief als dat van Cave.
Ook de keuze voor "Abattoir Blues" als opener is bevreemdend: zo rustig hoort een optreden van de kraai niet te beginnen. Een rammelend "Get Ready For Love" had snediger afgetrapt, maar dat krijgen we pas later: dit concert is een diesel, komt maar traag op gang. Toch is "Hiding All Away" al vroeg een sterk moment met een glansrol voor de vier backing vocals die alles geven als betrof het Fabiola die net in charismatische extase glijdt. Al gaat het dan joyeus van "There is a war a-coming".
Single "Nature Boy" passeert onopgemerkt, "Lyre Of Orpheus" is live even vervelend als op plaat. Het is wachten tot "Easy Money" en vooral "Supernaturally" met zijn flamencoritme en gescandeerd "Hey! Ho!"-refrein, vooraleer iets van een vonk te merken is. Die komt er uiteindelijk nog een beetje met "Get Ready For Love" en "There She Goes My Beautiful World".
Niettemin verhouden de nieuwe nummers zich tegenover het oude werk van Cave als generische geneesmiddelen tot het duurdere werk. En dan mogen wij wel voorstander zijn van een betaalbare geneeskunde, in de muziek verkiezen wij nog steeds de luxegoederen. Uitkijken naar de eerste bisronde dus, waarin het bekendere werk aan bod zou komen.
Helaas springt ook dan de vlam niet in de pan. In tegenstelling tot vier jaar geleden in de Leuvense Brabanthal, missen de uitvoeringen deze keer spankracht en overgave. Alsof de klassiekers te dicht bij het nieuwe materiaal hebben gelegen, blijft de afstand ook hier, terwijl je in het verleden bij je nekvel werd meegesleurd.
Niet meer dan die bekende bel is nodig om kenbaar te maken dat "Red Right Hand" de bissen mag openen. Cave kronkelt, danst, verkent alle hoeken van het podium, maar je ziet dat hij vooral erg goed doét alsof hij alles geeft. En "The Weeping Song" zonder Blixa Bargeld als vader? Het is zo vanaf nu: de bevlogen Duitser verliet The Bad Seeds na jarenlange trouwe dienst. Ze zullen nooit meer dezelfde zijn, zo is wel duidelijk. "The Weeping Song" ook niet.
"God Is In The House" zorgt voor dat kippevel-van-één-strofe, de versie van "Stagger Lee" die daarna volgt, is erg minderwaardig aan het origineel. Het publiek smeekt om een tweede toegift en krijgt die — na lang aandringen — met het onvermijdelijke "Mercy Seat". Onvermijdelijk en afgehaspeld, that is. Wij herinneren ons hoe we er vorige keer nog op stonden te stampvoeten.
Het zegt iets over een concert als het voorprogramma je meer is bijgebleven dan de hoofdact, woensdag was het zover: uit twintig minuten Mercury Rev onthouden we een erg intense versie van "Tides Of The Moon", van Cave nemen we mee dat we hem al beter zagen. De nieuwe plaat mag dan kwalitatief van het betere werk zijn dat de Australiër de laatste jaren afleverde, het viel live erg tegen. Een betere setopbouw zou echter al veel kunnen verhelpen. Zou er revanche inzitten deze zomer?
