Tom Helsen live in Leuven, het is zoiets als een thuiswedstrijd
voor Anderlecht: een vol huis trouwe fans die weten dat ze zich
mogen verwachten aan een leuk avondje, want hun idool stelt zelden
teleur. En teleurstellen, dat deed Tom Helsen ook deze keer niet.
Normaal gezien had dit optreden een viertal weken geleden moeten
plaatsvinden. Pas te elfder ure kreeg Helsen een aanbod dat hij
niet kon afslaan: hij mocht de Britse deerne Dido vergezellen
tijdens haar Europese tournee (die haar trouwens ook naar Vorst
bracht), zodat de Vlaamse toer even werd uitgesteld.
Vóór het echter zover was, kregen we nog een fijn voorprogramma.
Niet Milow, ex-Rock Rally-finalist, vriend en protégé van Helsen,
maar het veelbelovende Palomine. De groep kreeg de kans vijf
nummers voor de leeuwen te gooien. Een ondankbare opdracht, omdat
je doorgaans voor een volle zaal (maar niettemin in een lege kerk)
staat te preken, maar mij wisten ze alvast te bekoren met hun
poprock (met licht folksmaakje). Wat spreekt voor deze band, is dat
ze niet kijken op een ideetje meer of minder en verrassende
wendingen in hun nummers smokkelen zonder op hun bek te gaan. In
het oog te houden!
Om half tien was het de beurt aan Tom Helsen & Band. Die
band bestond uit collega-singer-songwriter en gitarist Tom van
Stiphout, Zornik-drummer Davy Deckmijn, Admiral Freebee-bassist
Sjang Coenen en toetsenman Gunter Callewaert. Helsen, een man die
gemaakt is om grote delen van zijn leven door te brengen op podia
en zijn medemens te plezieren met zijn liedjes, zette meteen hoog
in door de set te openen met ‘Out of Something’, de tweede single
en tevens opener van zijn uitstekende cd More Than Gold. Meteen was de toon gezet
voor een leuk uur in het gezelschap van één van onze beste
songschrijvers, die er samen met zijn sterke begeleidingsgroep die
hele derde cd doorjoeg. De enige songs vóór de bisronde die niét
van die plaat kwamen, waren ‘Slowly’ en ‘When Marvin Calls’,
toevallig ook onze favoriete nummers van de vorige plaat, ‘Tom Is
Doing Great’.
Wat we van ‘More Than Gold’ vinden kunt u elders lezen, we hoeven er dan ook niet
bij te vertellen dat we zéér te spreken waren over ’s mans
songkeuze. Bovendien was de volgorde van de songs zo goed gekozen
dat je automatisch naar een climax toegroeide. Hoogtepunten waren
er ook onderweg, met behalve het zonet vernoemde ‘Slowly’ ook nog
‘Interstate’, ‘Rocket’ , ‘Love and a Bad Chase’ en ‘Something
Great’ (het “solomoment”). Hét orgelpunt van het reguliere optreden
(want dat er minstens één bisronde ging volgen, kon je natuurlijk
meteen aan je water voelen) was afsluiter ‘More Than Gold’, een
song die Helsen op dezelfde hoogte hijst als Joost Zweegers van
Novastar.
Het eerste nummer van de bisronde hebben we noodgedwongen gemist
(wegens inspectie van de sanitaire vertrekken van STUK – u ziet
het: wij moeten echt à lles gecheckt hebben), maar als Helsen trouw
bleef aan de setlist van vorige optredens, dan moet het de Ryan
Adams-cover geweest zijn. Hierna verschenen Van Stiphout en
Callewaert ten tonele om Helsen bij te staan tijdens ‘Hotellounge’,
de inmiddels legendarische dEUS-interpretatie waarmee hij al opviel
in 1996. Tot slot voegden ook Deckmijn en Coenen zich bij de groep
om de avond af te ronden met ‘Tom Is Doing Great’ en – voor de
tweede keer – ‘Out of Something’. De cirkel was weer eens rond, en
wéér moesten we concluderen toen we naar de wagen stapten: den Tom
was inderdaad in goeden doen!
