"Doe maar gewoon, dan ben je al gek genoeg", heet het in ons tomeloze Vlaanderen. In het Groot-Britannië van Thom Yorke luidt het "Ambition makes you look very ugly". Het zal Hope Of The States aan hun reet roesten: met The Lost Riots mikken ze nadrukkelijk verder dan de maan, om ergens halfweg tussen Godspeed You! Black Emperor en Mercury Rev terecht te komen.
Het Britse Hope Of The States was al Een Verhaal nog voor dit langverwachte (over het kanaal dan toch) debuut de winkelrekken vulde: tijdens het opnameproces verhing gitarist Jimmi Lawrence zich in de studio en de resterende leden bleven verlaten achter. Niet verweesd genoeg echter om er het bijltje bij neer te gooien: Lawrences partijen waren grotendeels ingespeeld en dus werd de plaat afgewerkt. In het land van de eeuwige hype was Hope Of The States na een paar enthousiast onthaalde singles immers het zoveelste snoepje van de maand. En in tegenstelling tot Keane en The Open vinden we het deze keer wél spek naar onze bek.
Niet dat The Lost Riots een briljante plaat is. Verre van zelfs. "Overambitieus" en "halfslachtig" zijn termen die er eerder op van toepassing zijn en meteen duidelijk maken dat de opzet dan wel groot was, maar het resultaat niet altijd kan overtuigen. En toch vinden wij dit één van de boeiendste en meest uitdagende releases van het jaar. Nèt omdat de groep in al haar falen toch toont tot wat ze in staat kan zijn.
Met het instrumentale "The Black Amnesias" wordt de Godspeed-link onvermijdelijk gemaakt: vanuit wat gitaargepingel en een ijle strijker groeit een tsunami aan geluid die golf na golf op het oor inbeukt. Op het einde krijgen we zelfs nog wat blazers te verwerken. Mooi. Intens. Krachtig.
Uit die vloedgolf spoelt "Enemies/Friends" aan: een hypnotische drumroffel bouwt de song op, terwijl zanger Sam Herlihy zich voor het eerst laat horen. En nog sterker: de epische rocker "The Red The White The Black The Blue", waarin de invloeden van Manic Street Preachers erg hoorbaar zijn. Hier wordt echter meteen ook duidelijk in welke mate de beperkte stem van Herlihy een hypotheek op de groep legt: je hoort dat een James Dean Bradfield het nummer een niveau hoger zou tillen met zijn imposante stemgeluid.
"Don’t Go To Pieces" — hier stoort Herlihy’s zang niet — is een prachtig ballad die traag als een kraanvogel in origami openbloeit. Hetzelfde gebeurt met "Black Dollar Bills" dat in een machtige coda klinkt als een Godspeed dat voor één keer niet de komst van de Apocalyps maar die van de eeuwige vrede inluidt. Een mooi drama wat later is ook de pianoballad "Sadness On My Back".
De Mercury Rev-invloeden laten zich al horen in "Black Dollar Bills", maar nog meer in "Goodhorsehymn". "Daar is de zingende zaag", schoot ons spontaan door het hoofd, maar langzamerhand grijpt deze song de aandacht vast om niet meer los te laten: een bedrieglijk kalme zee blijkt plots een woeste onderstroom te hebben en verandert in een draaikolk.
Tot zover de goed nieuwsshow, wat rest op de plaat speelt in dezelfde klasse, maar helaas wel ernstig in de degradatiezone: "Me Ves Y Sufres" lijkt niet goed te weten waar het naar toe wil en trappelt dan maar wat ter plaatse, "66 Sleepers To Summer" houdt het gezelschap in hetzelfde bedje. Ook single "Nehemiah" mist die broodnodige spankracht.
Niettemin: voor het eerst dit jaar geloven we dat deze zoveelste hype-van-over-het-kanaal wel degelijk iets kan worden. The Lost Riots ademt de visie uit om iets anders, iets nieuws te proberen. Hope Of The States heeft de plaat in zich waar wij al lang op wachten, The Lost Riots is dat voorlopig niet. Maar we zijn meer dan benieuwd naar de evolutie van deze band en wedden dat we over een paar jaar écht omvergeblazen worden. U kunt nu uw geld inzetten.
