Eindelijk is het zomer! Nadat de maand juli heel erg haar best deed
om eruit te zien als de dubbelganger van oktober, kunnen we
eindelijk onze lelijkste bermuda’s, hawaïhemden, zonnebrillen en
teensletsen uit de kast halen. Een plaatje dat er een hele
maand juli een beetje flets bijliep, zo’n beetje als een pinguïn in
de tropen, was ‘Makes You (S)we(a)t’ van Ultrasonic 7. Pas wanneer
de temperaturen Armstrongsgewijs begonnen te klimmen naar het dak
van de thermometer kwam dit langspeeldebuut van Ultrasonic 7
volledig tot zijn recht.
Ultrasonic 7 luidt hopelijk (voorgoed) de terugkeer in van zanger
Tom Derie (wijlen Soapstone) in de hoogste afdeling van onze pop-
en rockscene. Deze man heeft meer soul in zijn kleine teen dan alle
wannabe diva’s uit de Lage Landen samen. We zijn echter
realistisch genoeg om te beseffen dat voor het grote publiek
Ultrasonic 7 in de eerste plaats de groep zal blijven van ‘Where
You At’ (opener van de cd) en ‘Lips They Move’, twee kleppers die –
als het voetbalploegen waren – elk jaar minstens doorstootten naar
de halve finales van de Champions League. Dit is de muziek die
vroeger – toen ik nog klein was – uit de radio kwam toen ik op
zaterdagavonden pas uit bad kwam en vóór het slapengaan nog even
naar de lottotrekking en de begingeneriek van de weekendfilm mocht
kijken. Seventies soul volgens het boekje; geen goedkope
kopie, maar puur, met een kloppend hart en een levende ziel erin,
met dank aan Tom Derie.
De naam van Derie is intussen twee keer gevallen in deze bespreking
(drie, als je deze zin meerekent), maar dat wil niet zeggen dat we
doof en blind zijn voor het werk van de drie andere groepsleden.
Ultrasonic (7) is uiteraard – en voor de meesten onder u misschien
vooral – het project van Kristof Michiels, alias Fresh 4T4 van oa.
’t Hof van Commerce. Maar minstens even belangrijk is Uwe Teichert,
niet meteen de man die graag in de schijnwerpers staat, maar kijk
thuis maar eens na hoeveel van uw cd’s door hem werden gemasterd.
Drie heren dus, die op de versterking mogen rekening van zangeres
Tania Straw om het klavertje vier te vervolledigen. Bovendien kreeg
de band ook nog het bezoek over de vloer van andere getalenteerde
gasten zoals bassist Mirko Barkovic, gitarist Mathias Van de Wiele,
percussionisten Danny Rietvelde en Kobe Proesmans, en saxofonist
Jeroen van Herzeele en trompettist Yves Hernandez.
Over de twee hits gaan we het niet meer hebben, wel over de andere
party animals die in het schijfje werden gebrand. Na ‘Where
You At’ breekt ‘Dollar Twist’ los, een funkbeest dat na grondig
gekeurd te zijn geweest door de veearts gezond en wel verklaard
werd en meedogenloos op de mensheid komt afgestormd. Daarna volgt
‘It Ain’t No Use’ bijvoorbeeld, één van onze favorieten, een
soulnummer waarin de stem van Derie weliswaar de hoofdrol opeist
maar ook de backings van Tania Straw voor vuurwerk zorgen en dat
voortgestuwd door een bezwerende beat en dito percussie. ‘All In
Me’ klinkt als een nummer van een discoster uit de ’70s, die een
comeback probeert te maken in de ’80s. Ambiance verzekerd, met
andere woorden, met een fijn elektro-baslijntje, synthetische
strijkers en blazers zoals die destijds te horen waren op de platen
van Jimmy Sommerville. ‘Spinnin’ & Rollin’ komt na ‘Lips They
Move’ en is een instrumental die – mits gedraaid op het juiste
volume – brokken kan maken op menige dansvloer. ‘Magic Interlude’
is gelukkig meer magic dan interlude, een rustige,
sfeervolle song met Tania Straw achter de microfoon, die ook niet
zou misstaan op de playlist van pakweg Plastyc Buddha. (Even later, in het door
jaren ’80-drums en synths geschraagde ‘Electric Fire’, laat ze
horen dat ook zij van alle markten thuis is.)
Een funky gitaartje kondigt vervolgens ‘This Life’ aan, de nieuwe
single, die mogelijk nog straffer, gelaagder en geslaagder is dan
zijn twee voorgangers. ‘Tokyorama 6000’ biedt ons een blik in de
toekomst en leert ons dat de Japanse stad aan het begin van het
zesde millennium geen onaangename plek zal zijn om te toeven.
Afsluiter ‘Now and for the Future’ verwoordt wat we een hele tijd
zaten te hopen: aan dit verhaal komt nog zeker een vervolg! ‘Makes
You (S)we(a)t’ getuigt met andere woorden niet alleen van
vakmanschap, maar klinkt vooral tijdloos en getuigt van
internationale klasse.
