Acht jaar hebben we er op moeten wachten maar nu slaan ze terug en hoe! Alice Donut levert met Three Sisters opnieuw een klassebak van een plaat af, ziekelijk gestoord zetten ze alle pseudopunkers terug waar ze thuishoren: bij het tuinafval. Composteren maar!
²
Alice Donut werd ooit omschreven als "pseudo-psychedelic postmodern pop punk", anderen spraken over "spacepunk". Zelf hoorden we eerder een knappe band die niet alleen speelde met haar punkerfenis maar ook andere invloeden toeliet en onder meer de trombone af en toe een prominente plaats in de songs gaf. De unieke stem van Tomas Antona —het leek wel of de man levend gevild werd —gaf er een aparte toets aan.
Voor ons was Alice Donut één van die revelaties van de jaren negentig. Nauwelijks bekend met de band lieten we ons tot een concert in Leuven verleiden, omdat Alice Donut op het Alternative Tentacles-label zat (één van onze huismerken). We herinneren ons een knappe bassiste, een drummer die ook de trombone bespeelde en een bevreemdende en duidelijk geschifte zanger die met een schrille stem de meest bizarre teksten uitschreeuwde. Zijn podiumoutfit: een vale regenjas volgekrabbeld met vreemdsoortige figuurtjes. Naderhand zouden we horen dat hij onder deze vaste podiumoutfit steevast naakt was.
Alice Donut wist ons hart in te palmen dankzij een aparte combinatie: de bevreemdende stem van Tomas Antona, de aparte drumtechniek van Stephen Moses, de gitaren van Jung, Marshall en Schulmeister. Gooi daar surreële teksten bij over onder andere het verkrachten van honden en het effect daarvan op iemands lid in "Sleep" en bizarre titels als "Egg", "Telebloodprintmediawhore" en onze all-time favourite "The Son Of A Disgruntled X-Postal Worker Reflects On His Life While Getting Stoned In The ParKing Lot Of A Winn Dixie Listening To Metallica". Zelden waren we zo onder de indruk van een groep.
Alice Donut is nu terug en hoe. Het nieuwe album Three Sisters slaat weer nieuwe paden in. "Did you miss me" vraagt Antona toepasselijk in het eerste nummer. De schrille stem van weleer heeft baan geruimd voor een doorrookte zang, met de gekende schrille kreetjes in het refrein. "Mr Pinkus" is een snelle en snedige punksong met een op dreef zijnde Sissi Schulmeister als tweede stem. Het eerste echte Alice Donut-nummer horen we pas bij "Wired", waarin Antona zijn door merg en been snijdende stem van weleer bovenhaalt. Muzikaal blijven ze echter bij de betere punk zweren. Ook "She Tells Me Things" is een heerlijke Alice Donut uit de ouwe doos. En "Kcick" (sic) behoort nu al tot onze favoriete Donutsongs vanwege zijn beklemmende sfeer.
Het hele album lang raast Alice Donut door om na een te korte 36 minuten in te haken.Three Sisters is een uitstekend punkalbum, maar waar blijven de trombone, piano, accordeon, washboard en het ander instrumentarium dat Alice Donut zo speciaal maakte? Tomas Antona’s stem maakt het als vanouds natuurlijk af: de aparte stem van de man tilt de songs ver boven het gemiddelde uit, maar het toefje op de taart blijft deze keer achterwege.
De verwachtingen waren hoog gespannen, heel hoog, maar ze zijn ingelost. Three Sisters is geen doorslag geworden van hun vorige albums. De punkmuziek is meer naar de voorgrond getreden dan op de vorige platen, maar in deze tijden waar allerlei Xink!-achtige toestanden al punk zijn, is Alice Donut meer dan welgekomen. Een heerlijk nieuw album en een mooie introductie —want iets minder geschift dan hun vorig werk— tot Alice Donut. En als we dan toch kritiek moeten geven: 36 minuten is echt te weinig na acht jaar op onze honger gezeten te hebben.
