7 februari 2004
Koninklijk Circus Brussel
Air is een belangrijke groep. Dat maakte de media-aandacht, die hun
laatste plaat kreeg nog vóór ze verscheen, meer dan duidelijk.
Verdienen de heren Dunckel en Godin die aandacht? Zeer zeker, want
met ‘Talkie Walkie’ hebben ze
eindelijk nog eens een werkstuk afgeleverd dat zonder blozen naast
‘Moon Safari’, hun klassieker uit 1998, mag staan. Tot spijt van
wie het benijdt is ‘Talkie
Walkie’ echter geen ‘Moon Safari, the Sequel’ geworden, maar
wel een flinke sprong voorwaarts na het wisselvallige,
teleurstellende ‘10,000 Hz’. De hard core van Air is
dezelfde gebleven; het speelse, het nostalgische, het dromerige,
etc… etc… is er nog steeds, maar de onschuld en de
onbevangenheid van hun charmante debuutplaat zijn Dunckel en Godin
allang ontgroeid. Daar staat dan wel tegenover dat ze er als
muzikanten én als songschrijvers op vooruit zijn gegaan.
Wat hield ons dus tegen om voor zaterdag 7 februari een ticket te
kopen voor hun doortocht in ’s lands hoofdstad? Niks, tenzij dan
misschien hun eerder dubieuze live-reputatie. Maar kom, wij zijn
toch echte fans? En bovendien, wat kan er fout lopen in een
prachtige zaal als het Koninklijk Circus? Even voor achten namen we
plaats op “het verdiep”, en konden we nog een flinke brok Pink
Satellite meeknabbelen. Nu ja, knabbelen is een groot woord, want
zelfs een tandenloos oudje zou hier geen moeilijkheden mee gehad
hebben. De meeste house ‘n’ lounge-klanken die de heren uit
hun turntables en decks toverden waren allang vervlogen eer ze ons
“verdiep” bereikten. “Maak je maar geen zorgen,” stelde ik mijn
metgezellen gerust, “waarschijnlijk draait de klankinstallatie nog
niet op volle toeren en worden de sluizen seffens helemaal
opengedraaid, bij Air…”
Ik heb de rest van het gezelschap niet meer durven aankijken,
zaterdagavond. Wat er precies aan de hand was, weet ik niet, maar
ik heb het nog maar zelden meegemaakt dat een geluidstechnicus een
optreden zomaar in de soep draaide als zaterdag. Verschrikkelijk
slecht! En Dunckel en Godin die stonden er bij en die lachten maar,
alsof zij het allemaal niet zo erg vonden (of niet doorhadden).
Niks subtiliteit, niks gelaagdheid, niks nuances; één stroperige
brij geluid kregen we in onze gezichten gesmeten. Ik weet niet hoe
de muziek beneden klonk, waar het dansende volkje zich bevond, maar
ik had niet echt het gevoel aanwezig te zijn op een optreden, ik
had eerder de indruk dat het de bedoeling was dat wij gewoon zouden
toekijken hoe andere mensen zich te pletter amuseren tijdens een
optreden. Zonde, dóódzonde…
Na een uurtje hielden de jongens het voor bekeken, na een set
waarin vooral ‘Talkie Walkie’ en ‘Moon Safari’ werden aangeboord,
en ‘10,000 Hz’ – op twee nummers na – opvallend onaangeroerd bleef.
De bisronde was iets beter, zelfs wat betreft de klank, al bleek
ook nu dat één van hun motorisch mindervalide klankjongens aan de
volumeknop van één van de synthesizers had zitten prutsen.
Dit nooit meer, dacht ik op weg naar huis. Maar wat lees ik enkele
dagen later in de krant? Air komt naar Rock Werchter. Dat kan na
zaterdag alleen maar een meevaller worden!
