2 december 2003
Brussel – Ancienne Belgique
De madebliepjesrock van Grandaddy bekoort mij al sinds ik de groep
voor de eerste keer hoorde. Dat was vlak na het uitkomen van ‘Under
the Western Freeway’. Sindsdien ben ik verkocht. Logisch dus dat ik
vooraan stond toen ik hoorde dat de heren Brussel aandeden.
De nummers van ‘Sumday’ mogen dan
– in mijn ogen althans – niet dezelfde kwaliteit hebben als die van
‘The Sophtware Slump’, dat wil nog niet zeggen dat ze van mindere
kwaliteit zijn, maar enkel dat het voorgaande werk van een haast
buitenaardse schoonheid is.
En ze hebben me niet teleurgesteld, de heren van Grandaddy. Dat
begon al tijdens het intermezzo tussen het voorprogramma (The
Electric Soft Parade) en de hoofdmoot. Het is bij mijn weten nog
nooit voorgevallen dat ik stond te schaterlachen tijdens een
concert. Het filmpje dat bij wijze van pauze werd gedraaid was
hilarisch en toonde uiteraard de obligate diertjes en kindertjes
(kindertjes in dierenpakken, in dit geval), waar de groep steeds
mee pronkt en die nog meermaals figureerden in hun clips. In
tegenstelling tot hun vorige, “reguliere” optreden (in de Vooruit
enkele jaren geleden), kregen het scherm en de bijhorende filmpjes
een belangrijkere rol toegewezen. Dat stoorde echter op geen enkel
ogenblik en maakte dat het geheel geen moment verveelde. Openen
deden ze met ‘Yeah’ Is What We Had’, en meteen werd duidelijk dat
deze groep weet wat ze doet en dat ze daarvan geniet. Luisteren
naar Grandaddy is als je laten zakken in een warm bad: je wordt
ondergedompeld in de muziek en kan heerlijk relaxen. Hun muziek is
nergens geforceerd, hoewel ze op het eerste zicht met al die
toeters en bellen wel zo overkomt. Op één of andere manier passen
alle bliepjes en toeters en bellen bij deze nummers en Jason Lytle
laat dan ook graag horen dat hij zijn muziek onder de knie heeft.
Bovendien geeft de samenzang met bassist Kevin Garcia nog een extra
dimensie.
Uitschieters? Neen, geen uitschieters. Alle nummers waren van
hetzelfde hoge niveau, waarbij ieder voor zich mocht uitmaken welke
er hem of haar het meest aansprak. ‘AM 180’ en ‘El Caminos in the
West’ oogstten uiteraard veel succes bij het publiek, terwijl toch
ook ‘Stray Dog and the Chocolate Shake’ en b.v. ‘The Crystal Lake’
opvielen.
Als bis werd gekozen voor ‘He’s Simple, He’s Dumb, He’s the Pilot’,
dat nog triester werd door de verwijzing naar Elliott Smith, aan
wie dit nummer, dit optreden en de hele tour werd opgedragen.
Misschien was hun optreden niet superlang, maar dat was ook niet
nodig. Na ongeveer anderhalf uur vertrok het overgrote deel van het
publiek met een tevreden gevoel huiswaarts. Als ze morgen
terugkomen, ben ik er zeker weer bij.
In samenwerking met De
Muziekfriek
