"Starfighter". Declameer het. Tweemaal. Doemt hierbij enkel het beeld van een gevechtsvliegtuig voor uw ogen op, lees dan vooral verder. Een minder evidente, maar veel aangenamere associatie is immers de gelijknamige Gentse gitaargroep.
Het is al even geleden dat hun debuut op de wereld werd losgelaten, maar nu er warmere tijden zijn aangebroken, verdient Make A Sex Noise desalniettemin nog een vermelding want zomerse huppeldeuntjes zijn legio op deze plaat. Denkt u maar aan de door Studio Brussel innig aan de boezem gedrukte single "About You", of het door ons innig aan de boezem gedrukte "International".
Pretentieloze popnummers van dit kaliber worden op tijd en stond afgelost door noise; dat wat uw moeder misprijzend tot ’ketelmuziek’ bombardeert, maar waar ù maar al te graag een potje luchtgitaar op speelt. Mooi voorbeeld hiervan is "Princess (Off The Universe)" of: de muzikale belichaming van een opgestoken middelvinger.
Ondanks het feit dat deze twee genres (excusez le mot) lijnrecht tegenover elkaar staan, weet Starfighter er één geheel van te maken, en wel dankzij de (valse?) nonchalance waarmee ieder nummer op plaat gezwierd werd. Een sexy nonchalance alleszins, wat wordt bevestigd door de aangebrande prentjes in het cd-boekje.
Dit educatief verantwoord materiaal wordt overigens vervolledigd door zanger Tim Brown’s ongekunstelde teksten. Oppervlakkige zelfs, bij wijlen. Zo zijn er "E" – een soort ode aan de gelijknamige drug, en bijgevolg niét aan de Eels-frontman – en "Taste Good"; een culinaire opsomming die de nogal vermakelijke conclusie trekt dat zout op een wonde niet zo smakelijk is.
Verder nog terug te vinden op Make A Sex Noise: het delicate gevalletje "Attitude", een nummer dat zowel muzikaal als tekstueel een geheel andere weg bewandelt dan de overige nummers. Niet uitgesproken poppy noch noisy, vat "Attitude" aan met een gitaarriedel die weggeplukt lijkt uit Beck’s Sea Change, maar dan achtervolgd door een korzelige horzel. Het mag dan het favoriete Make A Sex Noise-nummer van de zanger zelve zijn, wij vinden het vooral te lang uitgesponnen en zichzelf herhalend.
Starfighter’s eerste worp als geheel bekeken, lijkt het dat Vlaanderen (en meer bepaald Gent) alweer een band rijker is die in het oog gehouden moet worden. En als blijkt dat de groep op dit élan door kan gaan, mag er wat ons betreft een piëdestal bovengehaald worden.
