"Gay church folk-music", zo omschrijft Joel Gibb van The Hidden Cameras zijn muziek. Om daar nogal tongue-in-cheek aan toe te voegen dat "gay" hier in de betekenis van "vrolijk" wordt gebruikt. Juist, ja. Verwacht u aan een Morrissey die géén geheim maakt van zijn homoseksualiteit.
"Ban Marriage". De titel klinkt als één die de Smiths-bard vergat neer te pennen, en zo zingt Gibb het ook: met de nodige jodel in "Marriahahahahahage". En nog zo’n titel, "The International MMA. (The Mild Mannered Army)", een nummer dat de eerste demo sierde. U ziet het: persteksten schuiven vooral Belle & Sebastian naar voren als referentie, maar ook de schaduw van El Moz hangt zwaar over dit debuut.
Niet dat het muzikaal meteen ook allemaal Johnny Marr is. The Hidden Cameras hebben weliswaar school gelopen in de indie-klassen, maar hun geluid is breder, meer orkestraal met toeters en bellen en begot zelfs pauken in "Ban Marriage". De groep bestaat buiten Gibb dan ook uit een wisselende band die tot vijftien leden kan tellen.
Ook tijdens optredens staan go-godansen in je onderbroek is al genoeg om bij The Hidden Cameras als lid te worden beschouwd, blijkt uit de live reputatie die ze zich in hun thuisbasis Toronto verwierven. Ze hebben er een cultstatus en allerhande verslagen op internet maken ons eigenlijk wel benieuwd naar een Europese passage.
Gibb is een regelrechte relnicht, uitdagen zijn geliefkoosde bezigheid: lees zijn teksten en de kans is groot dat zich ofwel een vettige grijns vormt ofwel een geshockeerde blos. Voor een beetje controverse schrikt de man niet terug: "Shame" werd opgenomen in een kerk: een koor van vrienden spoort er een getrouwd man in aan eindelijk uit de kast te komen en van het leven te genieten. Kijk, als Get Ready dààr nu eens over had gezongen, hadden wij ze misschien nog grappig kunnen vinden.
Prachtig is "A Miracle". Eenzaam begonnen, krijgt de akoestische gitaar stilletjes gezelschap van een omfloerste cello en een wolk violen. Gibb spuit opnieuw weinig verhullende teksten als "he tells me that I’m the only one that can carry his disease", maar wat een melodie! "The Animals of Prey" is al niet beter, maar heeft nu als attractie een tinkelende piano en een refrein dat opnieuw in de richting van de anorakdragers knipoogt.
En zo gaat dat nog even door. Met hoogtes ("Boys Of Melody") en laagtes ("Day Is Dawning"). Tot afsluiter "The Man That I Am With My Man". Tussenin zijn de gitaren wat drammeriger geworden, wordt de zang van Gibb soms wat vervelender, maar "The Man…" is terug één van de betere songs.
Onze conclusie? Niet perfect, maar alvast van de betere verborgen camera’s. Eindelijk kunnen we Videodinges vergeten.
