Wat gooien ze hier nu binnen? Een plaatje dat verschijnt op zowel het legendarische Sub Pop als het pas heropgerichte, en al even legendarische, Sire Records. Make Up The Breakdownheet het plaatje en wij besluiten om er even voor te gaan zitten.
Na nog geen vijf minuten veren we alweer recht. Wat een de stuipen op het lijf jagende teringherrie. Nog nooit zo snel geïrriteerd geraakt door het hyperkinetische aspect van een plaat. Bijna besloten we het onding met een hakbijl te splijten en een foto daarvan als recensie in te sturen: één beeld zegt meer dan duizend woorden, niet? Niet dus, zo maakte de hoofdredactie — met behulp van een foto van het lokale kerkhof — duidelijk.
Met lood in de schoenen gaan we dan maar terug voor de stereo zitten, en zie, een dag of vijf later zitten we daar nog. We geven het niet graag toe, maar we hadden het compleet mis met dit plaatje. We gunden het even tijd, en ontdekten alzo een van de vrolijkste platen die we de laatste tijd mochten aanhoren. Op het eerste gehoor zou je het niet zeggen, maar als je wat moeite doet, komt de schoonheid van deze plaat bovendrijven.
Het eerste nummer dat ons wist te overtuigen was single "Bandages". Het nummer zet zich in je gemoed vast als een hardnekkige teek in een van je warme lichaamsplekken. "Don’t worry now / ’cause it’s all under control" klinkt het zéér overtuigend in dit nummer. Profetische woorden, ook de rest van de plaat kreeg ons te pakken en alles is aldus terug onder controle. En daar zijn we blij om: legendarische grungeproducer Jack Endino zat namelijk achter de knoppen en een slechte plaat van de hand deze man zou ons vast het geloof in de mensheid hebben doen verliezen.
Goed, we hebben onze fout toegegeven, maar dat neemt niet weg dat Make Up The Breakdown een licht plaatje geworden is. Licht in de zin dat er niet veel over te vertellen valt. Tien vrolijke rocknummers die, laten we wel wezen, over absoluut niks gaan, wat zeg je daar over? Misschien dat "Naked In The City" herinneringen oproept aan een dronken nacht die we liever waren vergeten, of dat "In Cairo" The Thrills naar de kroon steekt qua "leuk pianomelodietje gebruiken om een nummer een zomers tintje te geven". "Talk To Me, Dance With Me" zet hetzelfde chemische proces in gang dat verliefdheid ook beroert. Zou dat liggen aan de aanwezigheid van een koebel in dit nummer? We vermoeden stiekem van wel.
Verder zouden we het ook niet weten. Aanschaffen die handel, enkele luisterbeurten doorbijten en u heeft de rest van de maand geen nieuwe plaat nodig, zo verslavend is deze schijf uiteindelijk. Lukt het toch niet, laat "Save Us S.O.S." dan door de nachtelijke stad knallen en wij komen een handje helpen door middel van een foto van het lokale kerkhof.
