- The Notwists: Neon Golden Hippe Duitsers (!) maken breekbare pop op een bedje van knisperende elektronica. Binnen enkele jaren klinkt alle popmuziek zo. Oftewel: hoe Radiohead waarschijnlijk had willen klinken op Kid A.
- Doves: the Last Broadcast Meest genegeerde meesterwerk van 2002. Klinkt op het eerste gehoor gedateerd maar is net daarom een verademing. Lange songs die tussen pop en dance balanceren en met veel oog voor detail in elkaar gezet zijn.
- Coldplay: A Rush Of Blood To The Head Tweede plaat van de nieuwe supergroep. De heren overtreffen hun reeds geweldige debuut en melden dan doodleuk dat het best wel eens hun laatste kan wezen. Koesteren dus. En hopen dat ze ook echt alleen nog betere albums uitbrengen.
- The Streets: Original Pirate Material Niets beters om op te warmen voor een avondje stappen of als soundtrack bij een avondlijke wandeling door de stad. Alle dance- en hiphopstijlen in de mixer en een cockney rapper erover.
- Spinvis: Spinvis Sympathieke Nederlander knutselt op enkele jaren tijd een juweeltje bij elkaar. Laat hem nu aub Spinvis opdoeken en gewoon opnieuw naar zijn zolderkamertje gaan. CDs komen uit het niets en kunnen druk en persaandacht eigenlijk missen als kiespijn.
- Interpol: Turn On The Bright Lights Eerste echt goede plaat die voort lijkt te borduren op de donkere punk van Joy Division. Placebo zonder gimmicks maar met inhoud en meer goeie songs.
- Boards of Canada: Geogaddi Mooiste combinatie van elektronica, kinderstemmetjes, vreemde ritmes, ruisende wind en sprookjesachtige melodieën ooit.
- Johnny Cash: The Man Comes Around Misschien zijn laatste: de opnames werden tweemaal onderbroken omwille van een zware longontsteking. Schitterende covers en zijn beste nieuwe song sinds lang ("When the man comes around"). De krop in de keel bij het laatste nummer ("We’ll meet again") is onvermijdelijk.
- Badly Drawn Boy: About a Boy Niet alleen het boek, maar ook de muziek is beter dan de film. ‘Something to talk about’ is het beste Beatles-nummer dat ze nooit geschreven hebben en de rest van het album klinkt als een geschifte lezing van de popgeschiedenis door doctor Damon Gough.
- Sigur Ros: () Prachtig concert: alle hoeken van de zaal gezien en emotioneel binnenstebuiten gekeerd. De CD valt hierbij (logischerwijs) een beetje bleekjes uit, maar de liefde blijft.
Welke criteria gebruikt een mens voor dergelijke lijstjes? Objectieve criteria zijn er niet en ik kan nog minstens vijf albums noemen die hier even goed hadden kunnen prijken. Muzikaal zijn het 10 zeer verschillende albums, maar ze hebben gemeenschappelijk dat ze lange tijd niet uit mijn CD-speler te krijgen waren. Tot vervelens toe vroegen vrienden om eens iets anders op te zetten, maar deze tien CDs zullen nog jaren in de buurt van mijn stereo rondslingeren. En nu we ons oordeel toch heel erg belangrijk aan het vinden zijn, nog een snelle one-liner: 2002 was niet zo’n geweldig muziekjaar, maar als het goed zat, zat het heel goed.
