Ter gelegenheid van het 5-jarig bestaan van dé Gentse Bluestempel, de Missy Sippy, eert een bonte verzameling muzikanten hun favoriete voorgangers in het blues- en rootsgenre. Het moet gezegd: het is aangenaam vertoeven tussen die voorgangers.
De 12 songs op het album geven je een overzicht van verschillende bluesstijlen, al waagt zich niemand écht aan Delta blues. Akkoord, “Don’t You Mind (People Grinning in Your Face)” en “I Shall Not Be Moved” leunen het dichtst bij deze akoestische bluestraditie, maar het overgrote deel van de nummers belicht de swingblues, Chicagoblues, met hier en daar een uitstapje naar rock of rockabilly (JD McPherson).
Er is waarschijnlijk vooraf genoeg gepraat over de songkeuze, en we wrijven in onze handjes dat er geen Robert Johnson, Muddy Waters of BB King-covers te bespeuren zijn, er zijn al meer dan genoeg middelmatige groepen in het bluescircuit die zich daar aan wagen. Nee, de Missy Sippy All Stars trakteren je op iets minder evidente keuzes, zoals een JD McPherson of een Willy Dixon-song. En dat kunnen we alleen maar toejuichen. Ook verrassend zijn de eigen nummers van Toon Vlerick, Olivier Vander Bauwede en Tim De Graeve natuurlijk.
Overwegend mannelijk geweld op deze Missy Sippy All Stars, Volume 1, maar toch zijn het de dames die het meeste indruk maken. Dat Naomi Sijmons, frontvrouw van Reena Riot, een fantastisch strot heeft, is geweten, maar wat Fedia Holail Mohamed in “I’d Rather Go Blind” laat horen, doet vermoeden dat deze jongedame nog veel meer in haar mars heeft. Beide dames worden fantastisch ondersteund door Janne Blommaert en Mira De Schepper. Een kwartet om in de gaten te houden!
Er zit nog meer jong talent verborgen op deze verzamelaar: Matis Cooreman, nauwelijks zijn tienerjaren ontgroeid, is een fantastische mondharmonicaspeler, al moet hij zijn echte goede zangstem nog ontdekken. Cooreman is een “product” van de tweewekelijkse jams in de Missy Sippy en het levend bewijs dat je de stiel alleen maar onder de knie krijgt door te oefenen, te oefenen en te oefenen. De meeste muzikanten op dit album zijn twintigers en dertigers zijn, een bewijs dat er iets broeit in muziekland, en dat we nog voor jaren goed zitten?
Hell yeah, the blues is alright, en springlevend in Gent!
