Is Oathbreaker live even overrompelend als op zijn recentste, indrukwekkende plaat? Zeker, maar dan op een andere manier. De show die onze metaltrots in een uitverkochte Balzaal bracht, was dan ook op z’n minst intens te noemen.
Oathbreaker heeft net een succesvolle Amerikaanse tour achter de rug en een grote Europese én Australische tour in het vooruitzicht. Dat het hen voor de wind gaat, is dus het minste dat je kan zeggen. Reden daarvoor is derde album Rheia, waarmee de band zichzelf naar wereldniveau katapulteert.
Dat deze band een lange weg heeft afgelegd, wordt uitgelegd in een gloednieuwe documentaire van Red Bull Music, die in de Vooruit tussen de voorprogramma’s door wordt vertoond. Tot 2011 heerste er duidelijk twijfel in de band, maar sinds de release van Eros|Anteros is het menens. Dankzij de steun van Deathwish Inc. groeide het zelfvertrouwen, en stroomden de shows (en lovende commentaren) binnen. En kijk, in 2013 schitterden ze op Pukkelpop. Nu zijn ze klaar om de hele wereld te veroveren.
Van de alternatieve metalbands uit ons landje die in het buitenland hoge ogen gooien — Raketkanon, Steak Number Eight en Amenra — is Oathbreaker muzikaal gezien de extreemste band. Het is ook de moeilijkste muziek om live te brengen. Daarom spelen ze live tegenwoordig met twee gitaren en een nieuwe bassist. Dat ze — naar Belgische gewoonte — weigeren aan hokjes denken te doen, is een understatement. Op een wolkje van ambient en de cleane engelenstem van Caro Tanghe worden we tijdens “10:56” het emotionele universum langzaamaan binnengeloodst.
Dankzij die rustige intro komt de black metal des te harder aan. Wat een uppercuts zijn “Second Son of R.” en “Being Able To Feel Nothing”, waarin de hard-zachtcontrasten meesterlijk uitgespeeld worden. Het opener geluid van de plaat is ver weg en daarom worden de donkere, atmosferische gitaren van Gilles Demolder en Lennart Bossu herschapen in apocalyptische landschappen. Nu ja, welke metalliefhebber houdt niet van een lekker ranzig geluid?
In tegenstelling tot bij de doorsnee metalbands, is er vanwege de frontvrouw weinig interactie met het publiek — de muziek spreekt meer dan voor zich. Enkel wanneer er iets recht uit het hart moet: de hele set wordt opgedragen aan Ivo Debrabandere, de drummer die noodgedwongen uit de band moest stappen en nu vervangen wordt door Wim Coppers. En die laatste geeft zich net zoals de vier anderen 200 procent.
De hevigste emotionele rollercoasters zijn “Needles In Your Skin” en “Immortals” — de pijn en emotie komen van diep, heel diep. Opnieuw dringt door dat Rheia voor de band een psychologische behandeling is — ook gezegd in de documentaire trouwens. Met shoegaze, postrock en metal worden emoties vertaald. Hier wordt geen komedie gespeeld.
Als we toch nog een puntje van kritiek mogen geven: jammer genoeg is er weinig te horen van de cleane vocalen in “Where I Live”. Maar bon, van zodra Tanghe krijst, komt het geheel als een vuurbal in het gezicht.
Het publiek wacht nog op “Glimps Of The Unseen” als finale mokerslag. Als er één ouder nummer is dat een alles opslokkende kracht heeft, dan is het dat wel. Hier minder black metal en postrock, meer postmetal en doom. Maar daarom niet minder meeslepend. Wel integendeel. Neen, Oathbreaker anno 2016 zal u niet vlug loslaten. U bent dus gewaarschuwd.
Oathbreaker speelt op 2 februari 2017 in de AB in Brussel.
