Met zijn derde album op zak, bracht de jonge gitarist opnieuw een bezoek aan België; welkom is Bugg steeds, maar hij gaat toch wat beter zijn best mogen doen.
Voor alle duidelijkheid: niets dan lof en diepgaand respect voor wat de man op een relatief korte periode allemaal heeft gepresteerd. Als singer-songwriter met de commerciële uitstraling van een gebruikt condoom opnieuw een van de belangrijkste concertzalen van het land moeiteloos uitverkopen, is allesbehalve een sinecure. Muzikaal gezien valt er dan ook weinig tot niets op te merken aan Buggs bezoek aan Brussel: de man weet blindelings hoe indruk te maken op een publiek zonder een beroep te moeten doen op de klassieke trucen van de foor. Geen eindeloze anekdotes over een moeilijke jeugd en — misschien zelfs belangrijker — geen songs geschreven met betraande ogen in het achterhoofd. De akoestische sessies verraden echter wel duidelijk een strategische aanpak; “Broken” en “Simple Pleasures” worden zo omgetoverd tot sobere parels die tijdens elke seconde het schrijftalent van de jonge Brit onderstrepen. Die aanpak herhalen, is dermate slaapverwekkend dat zelfs de meer actieve momenten te lijden hebben onder de zwaarmoedigheid die Bugg toch wel weet op te wekken.
Als artiest scheert de poor boy from Nottingham hoge toppen, maar als entertainer blijf je net te vaak op je honger zitten. Gelukkig maakt de band die hem op het podium vergezelt veel goed, hoewel je toch net iets te vaak het gevoel krijgt dat je naar een collectief staat te kijken dat enkel en alleen staat te doen wat er verwacht wordt. Bijzonder jammer als je weet dat On My One — het album dat nu aan de man gebracht moet worden — zich makkelijk laat interpreteren als een persoonlijk relaas rond het verband tussen roem en eenzaamheid. Wil je dat verhaal brengen, dan moet je dat ook kunnen verkopen. Nummers als “Lightning Bolt” of “Two Fingers” maken veel goed, maar dergelijke schaarse opflakkeringen leken eerder bedoeld als zoethoudertje om grote sier te maken met momenten die live haast inwisselbaar zijn.
Conclusie? Jake Bugg maakt geen eenheidsworst, maar hij brengt het wel zo. En ja, met die houding tover je een eerder matig optreden dan ook om tot een verwaarloosbare show die je beter thuis op DVD bekijkt.
