Oh, de ironie. Met zo’n naam en debuutplaat was Adolescents de perfecte band om er na een korte explosie de brui aan te geven. 37 jaar na oprichting blijft het verhaal echter verdergaan, met een vergelijkbare, maar iets meer volwassen en daardoor stukken minder spannende koers. Tja.
In 1981 maakte Adolescents met zijn titelloze debuut een instant genreklassieker die dezer dagen bekend staat als ‘de blauwe’ van de Californische punk. De Amerikaanse hardcore was nog in volle ontwikkeling (het was door het succes van de eerste Circle Jerks, Group Sex, dat Adolescents zijn kans kon wagen bij Frontier Records) en van die vervelende transformatie naar een gewelddadiger hakkende variant was nog geen sprake. Samen met o.m. Descendents (Milo Goes To College!), T.S.O.L. en Bad Religion zorgde Adolescents voor een lichter alternatief voor het zwaarmoediger gebeuk van Black Flag & co.
Gaandeweg ging de melodieuze punkvariant uit The Golden State meer invloed krijgen en aanslaan in het skatemilieu. Bands als Dag Nasty, All en NOFX bereidden de weg voor het succes van Green Day & co. En Adolescents? De band rond zanger Tony Cadena en de Agnew broers gaf er niet lang na het debuut al de brui aan, maar keerde een jaar of vijf later terug, om er vervolgens weer mee te kappen en na de eeuwwisseling terug op te duiken (en nu permanent). Cadena en originele bassist Steve Soto, intussen kloeke vijftigers, zijn nog altijd van de partij, in het gezelschap van een paar lieden die er de voorbij jaren bij kwamen.
Geen idee hoe het er precies aan toe ging op de voorbije releases, die aan ons voorbij gegaan zijn, maar Manifest Destiny (album #8 intussen) suggereert dat het deze kerels nooit te doen was om territoriumuitbreiding. Er wordt nog altijd uitgepakt met vlotte strijdliederen en songs over triviale beslommeringen, die nog altijd het midden proberen te zoeken tussen rebellie en humor, tussen zacht schreeuwerige zang en ultramelodieuze harmonieën. Een enkele keer binnen en buiten op anderhalve minuut (“Unhappy Hour”), maar doorgaans genoegen nemend met mid-tempo raggen.
Soms neigt dat bijna naar licht verteerbare hardrock, zoals in “Hey Captain Midnight” en “Rat Catcher”, die eigenlijk meer gemeen hebben met de latere Hellacopters dan hun eigen vroegere gedaante. En terwijl zo’n lager tempo nog wil werken bij songs als “Silver And Black” en “American Dogs In Europa”, zou je bij “Bubblegum Manifesto” achteraan de plaat willen dat ze wat peper in de poep gepropt krijgen. De amper onder controle gehouden nervositeit en energie die van het oude werk zo’n succes maakte, is de grote afwezige.
Manifest Destiny bevat hier en daar een paar vage verwijzingen naar generatiegenoten – “Spring Break At Scar Beach” knikt in z’n aanloop even richting Black Flags vroege “White Minority”, en “Catfish” kan mee met Bad Religion” -, maar het bevat te weinig uitschieters à la “Self-Destruct”, “I Hate Children” of “Amoeba”. Speel Adolescents en Manifest Destiny eens na elkaar en je voelt meteen dat de jeugdige vonk verdwenen is. Of eerder: dat Adolescents meer klinkt als de volgelingen dan zijn eigen oervorm. Dat is geen blamage, maar daardoor is dit album ook weinig meer dan een degelijke genreoefening, met de band als nonkelrock-versie van zichzelf.
